این عزاداری فقط برای مرگ نیست
حتی در متروهای تهران هم صحبت از مریم و رامین، آبمیوه فروشی عمو فوزی و پسرانش، همینطور پدر و همکلاسی های ملیکاست. اسم ها و تصاویری که با صدای سنج و دمام و موسیقی عزا نقل می شوند و دست به دست می چرخند.
عزاداری از آبادان و خیابان مقابل ساختمان نیمه فرو ریخته «متروپل» شروع شد، مادری که دست هایش را به نشانه مویه می چرخاند و کارگران مشغول کارند تا جنازه ها را بیرون بیاورند. پیر و جوان دور هم حلقه می زنند، «واویلا» سر می دهند و سینه ی سپر شده را کبود می کنند. همدردی و مراسم عزا به اصفهان، یزد، تهران و شهرهای دیگر هم کشید، ابزار موسیقی هم همان بود که خاص خطه جنوب است.
پای اعتقادات و داستان های عزاداری جنوب وسط آمد و هر کاربری که حالا صفحه شخصی اش را یک رسانه می داند، برداشت خودش را نقل می کند: «این عزاداری حین مرگ رسم ما در آبادان و اهواز است، در کنار دریا و آوار عزاداری می کنند و سنج و دمام می زنند تا جنازه هایی که بلیعده شده، پس داده شوند.»
اما جبار رحمانی - انسان شناس و مردم شناس فرهنگی - با این مساله همراه نیست و ارتباط دادن این نحوه عزاداری با یک سنت کهنه را رد می کند.
او معتقد است: «مسئله این عزاداری مساله جامعه آبادان است، جامعه ای که این سوگ را جمعی درک می کند و در عین حال احساس تنهایی می کند. چرایی های بسیاری در ذهن مردم این جامعه وجود دارد، همچون این که «مقصر کیست؟» فرو ریختن یک برج حاصل خطای یک نفر نیست بلکه مجموعه ای از افراد را در برمی گیرد. مساله، عزیز از دست رفته است و مویه زنان به صورت سنتی بهترین بازنمایی رنج و مصیبتی است که بر زندگی مردم وارد شده.»
مراسم یادبود جانباختگان فاجعه متروپل در تهران
منبع: مجله سرگرمی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب