ورزشی که با زندگی معمولی در تضاد است

ورزشی که با زندگی معمولی در تضاد است

به گزارش مجله سرگرمی آدمی زاد به جایی که هست و به آن چه دارد قانع نیست. اگر امروز در غار زندگی نمی نماییم و دور بدن مان پوست نپیچیده ایم، به این خاطر است که آدم هایی از غار خارج شدند و کارهایی کردند که طبق روال همیشه شان نبود. طبیعت انسان است که به دنبال رفتن به دلِ سختی ها باشد. البته به شخصیت هر فرد هم بستگی دارد؛ بعضی ذاتاً درصدد انجام غیر ممکن ها هستند، یا پا به جایی می گذارند که به نظر نرفتنی می آید؛ کوه، غار، رودخانه و.... همه مکاشفاتی که در آزمایشگاه ها پدید می آید و معادلاتی که پاسخ داده می شود از پیگیری های مستمر فردی است.


کاظم فریدیان کوه نورد پرسابقه ایرانی در گفتگو با ایسنا، از اساس کوه نوردی و چرایی زحمت هایی که یک کوه نورد برای فتح قله ها می کشد گفت و اظهار نمود: از چند جهت میتوان به کوه نوردی نگاه کرد؛ کوه نوردی از نشستن دورهمی نزدیک چشمه ای در اطراف شهر آغاز می شود تا کسانی که به قصد صعودهای فنی و بلند، و فرودهای ماجراجویانه، به دل کوه می زنند و به ازای هر سه نفر، یک نفر کشته می شود، ادامه پیدا می کند. یک بخش هیمالیانوردی و کوه نوردی و مرزشکنی هاست و بخش دیگر هم به این خاطر است که ما انسان ها تا چندهزار سال پیش مثل حیوانات در بیابان ها زندگی می کردیم. در قسمتی از وجود ما، میلِ «به طبیعت رفتن» نهادینه است. بخشی گم شده در زیست ما بدینگونه است که ما دوست داریم در طبیعت زندگی نماییم. اغلب قریب به اتفاق آدم ها از رفتن و وقت گذرانی در طبیعت لذت می برند چونکه بخش گم شده ای از شخصیت ماست. از یک سرِ طیف، حس ماجراجویی و کشف فضاهای هیمالیانوردی، و طرف دیگر خودشناسی و کشف خویشتن است. ما می رویم تا مرزهای خودمان را پشت سر بگذاریم و از حد توانایی خودمان عبور نماییم و آنرا ارتقاء بدهیم. هر فرد با هر میزان توان می تواند به کوه برود. کوه خط انتها ندارد، تماشاچی ندارد، استادیوم ندارد و هر فرد می تواند کوه پیمایی کند. از هر نظر اشتیاق زیادی در وجود آدم هاست.
وی در ادامه درباره وقت گذاشتن یک کوه نورد برای کوه‎ نوردی، ترک زندگی شهری برای فتح قله های بلند دنیا، درآمد کافی برای داشتن سرپناهی در شهر و به صورت کلی تفکیک و تمییز زندگی شهری از علاقه مندی ورزشی این طور اظهار داشت: کوه نوردی با زندگی معمولی شهری همخوانی ندارد. کوه نوردی در سطوح بالا با شرایط نرمالِ زیست ممکن نیست. این ورزش اگر در سطح تفریحی و دوستانه باشد، کاملاً هم دل انگیز است، اما اگر از حدی رد شود و کوه نورد وارد وادی رکوردزنی شود و قصد کند که سری میان سرها درآورد، با زندگی معمولی، دوستی و رفاقت گرفتار تضاد می شود. گاهی در انتهای طیف کوه نوردی، حوادث ناگوار غیرانسانی پیش می آید، به صورتی که گاهی کوه نورد ناچار است دوستش را در کوهستان رها کند و برگردد. این اتفاقی است که شاید درکش برای عموم افراد دشوار باشد و به خیلی از کوه نوردان برچسب آدمکشی، جاه طلبی، توحش و... زده می شود.
فریدیان بعد از اندکی مکث افزود: کوه نوردی طیف دارد. از یک جایی به بعد، چیزهایی زیرِ پا گذاشته می شوند. در اوایل راه، زمانی که می بایست به خانواده و عزیزان اختصاص پیدا کند، اندوخته ای که می بایست برای آینده پس انداز شود، نادیده گرفته می شود. هم اکنون صعود به ساده ترین قله های هیمالیا تقریباً ۴۰۰ تا ۵۰۰ میلیون تومان می طلبد. جوانی را تصور کنید که خانه و ماشین ندارد، اما با هزار سختی و مشقت پولش را پس انداز می کند تا کوه نوردی کند، در واقع به آینده اش پشت پا می زند. اگر کارمند باشد یا شغلش را از دست می دهد و یا در قعر سلسله مراتب اداره جای می گیرد چون تا چندماه نمی تواند در محل کار حاضر شود و هیچ مجموعه ای غیبت چندماهه کارکنان را نمی پذیرد. در شرایط فعلی، یک کوه نورد، موقعیت شغلی، آینده، سرمایه ای که می تواند با آن خانه ای داشته باشد، امکانات رفاهی شهری، و حتی بعضاً خانواده اش را از دست می دهد. زندگی کوه نوردی که در سطوح بالا رقابت و ورزش می کند، با زندگی معمولی انسان ها در تضاد است.
او اضافه کرد: برای مثال، منی که به قله های «K۲» و «نانگا پاربات» صعود کرده ام، به مدت ۱۲ سال کار نکرده و از اندوخته های پیشینم مصرف کردم. من در سال ۱۳۷۴، در حالی کارگاهم را جمع کردم که درآمد بسیار خوبی داشتم. در آن زمان، پول چهار آپارتمانم را بابت کوه نوردی خرج کردم.



این کوه نورد درباره حضور انسان در محیطی بکر و فواید و صدمه هایی که کوه‎نوردان به طبیعت می رسانند بیان نمود: انسان دست از طبیعت نمی کشد. کوه نوردها با حضور در باشگاه ها و گروههای کوه نوردی، زیر نظر استادان قرار می گیرند و محافظت از طبیعت و گزارش دادن از وضعیت های مختلف کوهستان را می آموزند و به شکلی به محیط زیست کمک می کنند. اما گاهی هم فعالیت کوه نوردان در سطوح بالاتر، امکان دارد صدمه زننده و مخرب شود. برای مثال، دیوار صافی را در نظر بگیرید که بالا رفتن از آن حتی برای خزندگان هم دشوار است، ولی یک کوه نورد قصد می کند که از آن بالا برود و آغاز به سوراخ کردن، میخ کوبی و زنجیر بستن به آن می کند. یا بعضاً دیده شده که برخی از کوه نوردان زباله های خویش را در طبیعت جا می گذارند، چونکه امکان حمل آنرا با خود ندارند، یا گاهی طناب هایی که برای بالا رفتن از کوه به سنگ ها متصل می شوند، پس از صعود می بایست باز شوند اما به علت یخ زدگی یا گیر کردن بین برف ها، جدا کردن آنها ممکن نیست. برخی از پسماندهای کوهستان را چادرها، تجهیزات جامانده و اجساد می سازند. اجساد جامانده پس از ارتفاع چهارهزار متر به علت یخ زدگی، به همراه داشتن لباس و پلاستیک و نبود پوشش گیاهی و جانوری سخت تجزیه می شوند. پوشش جانوری در ارتفاع بین چهار تا پنج هزار متر، به بعضی پرندگان مانند شاهین و عقاب و کلاغ محدود می شود.
کاظم فریدیان در انتها ضمن اشاره به اثر کوه نورد در کوهستان بیان نمود: کوه پیمایی و در نهایت کوه نوردی، پرجمعیت ترین ورزش دنیاست. در همه جای دنیا سالانه خیلی افراد حداقل یک مرتبه در سال به کوه می روند. از این جمعیت، تعداد افراد کمی که به باشگاه می روند و زیر نظر مربیان کوه نوردی را می آموزند، یاد می گیرند که در کوهستان چگونه آتش روشن کنند و از جنگل عبور کنند. این افرادِ آموزش دیده، پس از حضور در طبیعت، تعرض هایی که صنعتگران، معدن چیان و جاده سازان به کوه می کنند، رانش های زمین و خطراتی را که در معرض کوهستان است بررسی می کنند و گزارش می دهند و به شکلی کمک می کنند.
در همین زمینه، حمید جلالیان، عضو هیئت علمی دانشگاه خوارزمی در برنامه ای که به مناسبت روز ملی کوه نورد (۲۹ مهرماه) در اینستاگرام خانه اندیشمندان علوم انسانی برگزار شد، ضمن اشاره به نقش کوه نوردی مسئولانه و سازگار با محیط زیست اظهار داشت: امروزه مبحث «کوه نوردی مسئولانه» در همه جای دنیا داغ است. در ایران هم تشکیلاتی وجود دارد که از محیط زیست و کوه نوردان حمایت می کند. میتوان برای انواع فعالیت ها در طبیعت، خصوصاً کوهستانی، مسئولیت هایی تعریف کرد؛ تمام ورزش های طبیعت محور و زیرمجموعه های کوه نوردی مانند سنگ نوردی، صخره نوردی و... در این قاعده هستند تا صدمه ای به طبیعت نرسد.
او درباره اقبال به طبیعت گردی در سالهای اخیر بیان نمود: «کوه نوردی» و «طبیعت گردی» در سالهای گذشته، به علت افزایش جمعیت شهرها، پیشرفت فناوری های مسیریابی و پیدا کردن مناطق بکر، رشد زیادی کرده است. در دو سال گذشته، کرونا هم مزید بر علت شده و به دنبال محدودیت های آن، کوه و طبیعت با استقبال زیادی روبرو شده است. اما مساله ای که اهمیت دارد، این است که رعایت نکردن نکات فنی امکان دارد برای مردم و محیط زیست صدمه زا باشد.
جلالیان افزود: در «کوه نوردی» و «کوه پیمایی» تفاوت هایی وجود دارد. به تعبیری میتوان گفت «کوه پیمایی مقدمه کوه نوردی است». کوه پیمایی ورزش و فعالیت بدنی ساده ای است که به ‍صورت فردی هم میتوان آنرا انجام داد. این ورزش در مقابل کوه نوردی خطرات کمتری دارد. اما کوه نوردی ورزشی سخت و حرفه ای است، تجهیزات و ملزومات زیادی لازم است و حتما باید به صورت تیمی صورت گیرد. این ورزش بعضاً فراگروهی است؛ بدین صورت که همه اعضای تیم باید تخصص و مهارت های زیادی مانند استفاده از تجهیزات، مسیریابی، امدادگری و... را بلد باشند و در صورت نیاز آنها را عملی کنند.
استاد دانشگاه خوارزمی اظهار داشت: نخستین قدم فرهنگی در انواع مختلف طبیعت گردی، در احساس مسئولیت کردن نسبت به آن معنا می شود. مفاهیم رفتار مسئولانه بر حفظ محیط کوهستان و به صورت کلی، محیط زیست و حفاظت از آن، به توسعه پایدار سرزمین منجر می شود. در پاره ای از تقسیم وظایف، سرپرست کوه نوردان می بایست بر عملکرد اعضای تیم در جهت مراقبت از محیط زیست نظارت داشته باشد. همینطور تشکیلات موجود در کشور می بایست با کوه نوردی و کوه نوردان همسو باشد. اگر بخواهیم برای کوه نوردی مسئولانه تعریفی عرضه دهیم، می توانیم بگوییم کوه نوردی ای که با شناخت و درک چیستی از محیط کوهستان و اجرای برنامه ها، به صورتی که کمترین اثر منفی را بر طبیعت بگذارد.
او اضافه کرد: کوهستان تعدیل کننده هوا و سرچشمه آب هاست. خدمات زیست محیطی کوهستان برای انسان ها بسیار زیاد است و به همین دلیل، حفظ و نگهداری از آن اهمیت زیادی دارد. شاید نخستین بار تعیین کدهای اخلاقی برای کوه نوردی از هیمالیا شروع شد و بعدتر در فدراسیون جهانی کوه نوردی، تشکیلاتی برای حفظ محیط کوهستان تعبیه شد. در ایران نیز، انجمن کوهنوردان ایران، ان. جی. او دوستداران کوهستان و... بر این امر مهم می کوشند.


حمید جلالیان در انتها درباره قواعد کوه نوردی مسئولانه و سازگاری با محیط زیست توضیح داد: فلسفه کوهنوردی مسئولانه اغلب بر «نبایدها» تاکید دارد؛ چونکه انسان ها یا در شهرها هستند یا روستاها؛ پس طبیعت محل زندگی شان نیست و محل زندگی حیوانات است. اما یکی از مهم ترین و بنیادی ترین ارکان کوه نوردی مسئولانه، احترام به فرهنگ جوامع محلی است. صعود و فرود از مسیرهای مشخص شده و پاکوب، خودداری از حرکت در جهت های مختلف (در کوهستان حرکت به صورت ستونی است)، خودداری از پیمودن مسیرهای شن اسکی در زمان برگشت از قله (شن اسکی ها به زانوها و مفاصل بسیار صدمه رسان هستند و به مرور شکل طبیعی کوه ها را از بین می برند)، حرکت ندادن سنگ ها و خاک ها، چادر زدن در جاهای مشخص شده، دفن مدفوعات انسانی، خودداری از ایجاد هرگونه اثر موقت مثل نوشتن شعار و تبلیغات و...، پرهیز از بستن مسیر آب چشمه ها، رها نکردن زباله ها در طبیعت، به همراه بردن آب و غذا به اندازه کافی و در ظروف دائمی، خودداری از ساده سازی و دستکاری مسیرها، ساختن پناهگاه های غیرضروری، خودداری از کوهگردی موتوریزه و غیره از بدیهی ترین رفتارهایی است که می تواند بر حفظ کوهستان ها و احترام به فرهنگ کوه نوردی مسئولانه کمک نماید. کلام معروفی وجود دارد که می گوید: «در طبیعت چیزی به جز ردپا نگذاریم و چیزی به جز عکس برنداریم.»




منبع:

1400/08/10
09:00:00
5.0 / 5
740
تگهای خبر: آزمایش , اجرا , تخصص , خدمات
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)

تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
لطفا شما هم نظر دهید
= ۱ بعلاوه ۱
NewsFun
newsfun.ir - حقوق مادی و معنوی سایت مجله سرگرمی محفوظ است

مجله سرگرمی

سرگرمی و طنز