بازار فال گیرها هنوز داغ است!
مجله سرگرمی: از گوشه و کنارها، در مهمانی، داخلِ مترو و اتوبوس، حتّی بعضاً در محیط های رسمی درباره اش می شنویم. حرفش که پیش کشیده می شود، فوراً همه در تکاپو می افتند تا خودشان را از پیوندها و تارهای ارتباطی با آن بَری کنند؛ «من که اعتقاد ندارم ولی...»، «فلانی با چشم خودش دیده که...»، «آدم کاردرستی را می شناسم که گفته...»، «من فقط به فال حافظ اعتقاد دارم اما...» و چه و چه. تقریباً هیچ کس دوست ندارد با برچسب «خرافاتی» شناخته شود، بنابراین بسیاری این بُعد از افکارشان را انکار می کنند اما در نهان خانه اندیشگاه شان، اتفاقات مختلف را با متر و معیار آن می سنجد.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از ایسنا، فال و دعا گرفتن، پیر و جوان نمی شناسد، زن و مرد ندارد، حتّی به موقعیت های اجتماعی و اقتصادی هم محدود نمی گردد. یکی از کف بین هایی که در یکی از میدان های پُرتردد و شلوغِ مرکز شهر تهران پرسه می زند، می گوید: «من همه جور مشتری دارم؛ از بی سواد گرفته تا باسواد. هم مشتریِ پولدار زیاد دارم، هم مشتری بی پول. اصلاً چه ربطی دارد؟ آدمی زاد بالاخره ذاتاً دوست دارد از کار خدا سر دربیاورد! ما هم وسیله ایم تا کمک شان کنیم!» خانمِ کف بین، شصت وخرده ای سال سن دارد، شال بلندی بر سر کرده که دو گوشه اش، به پشت گره خورده است. چشم های سیاهش سُرمه اندود است و پایین لب هایش زخم بخیه ای کهنه خودنمایی می کند. در یکی از دست هایش پلاستیکِ سفیدی است و در دیگری یک مُشت اسکناس مچاله. بابتِ هر فال ۳۰ هزار تومان می گیرد، بی آن که حرفی از شماره کارت به میان بیاید.
فال گیر دیگری در خیابانِ پرترددی در محله های جنوبی شهر تهران بابت هر فال، ۱۵ هزار تومان می گیرد. ادعا می کند که اگر هرکدام از اتفاقات فال رخ نداد، پول را پس می دهد. مسن است و چادری سرمه ای رنگ با گل های سفید، اما کهنه، به سر دارد. برایش مشتری آمده؛ سه خانم جوان به او نزدیک می شوند. از هرکدام می خواهد سه بار نیت کنند. در جواب نیت های هرکدام، اتفاقات بسیاری را پیش گویی می کند، پولش را می گیرد و از آنها جدا می شود.
اما این تمام ماجرا نیست و دنیای فال تنها به خطوط دست محدود نمی گردد. مقابل در خروجی یکی از ایستگاه های مترو تهران، خانمی با یک دسته تراکتِ کاغذیِ صورتی رنگ ایستاده و به هر مسافری که از ایستگاه خارج می شود، یکی از این کاغذها را می دهد. روی آن با خط درشت و مشکی نوشته «فال تاروت»، «فال ورق»، «فال قهوه». کنج صفحه شماره تلفنی درج شده است. تماس که برقرار شد، خانم منشی پاسخ داد و اظهار داشت: «نرخ فال قهوه ۱۲۰ هزار تومان، فال تاروت ۱۸۰ هزار تومان و فال ورق ۲۰۰ هزار تومان است و همه شان یا به صورت تلفنی انجام می شود یا فال گیرها توضیحات را جزءبه جزء ضبط می کنند و برای تان می فرستند.» یکی از افرادی که سال هاست به این فال گیرها رجوع می کند، خانمی چهل ساله و کارمند یکی از ادارات دولتی است که می گوید: «من خیلی سال است که پیش یک فال گیر بسیار دقیق و حرفه ای فال می گیرم. او تقریباً همه چیز را درست و دقیق پیشبینی می کند. مثلا تصادف برادرم را از قبل اخطار داده بود یا ورشکستگیِ همسرم را. حتّی این را که خواهرم با چه کسی ازدواج می کند هم اطلاع داده بود. اگر یک نفر از در می آمد و این حرف ها را به من می زد، باور نمی کردم اما چون خودم به عینه شاهد بودم، نمی توانم بگویم دروغ است.» خانم دیگری که خانه دار است می گوید: «همسرم خیلی به دعا اعتقاد دارد. ما تقریباً سالی دوبار، به پیرمردی مبلغی پرداخت می نماییم تا برای مان حِرز و تعویذ بنویسد. من به اصرارِ شوهرم دعاها را استفاده می کنم. بعضی های شان را باید به آب یا غذا خواند و خورد. خودم بسیاری از این چیزها سر درنمی آورم، اما گله ای هم ندارم. از بین فال ها فال قهوه را بیشتر دوست دارم و دوستانی دارم که فال قهوه خواندن شان حرف ندارد و وقتی دورِ هم جمع می شویم، حتما یکی می گیرم.»
ماجرای فال و دعا، قصّه امروز و روز گذشته نیست و تاریخی طولانی را به خود درگیر کرده است. برای نمونه، ناصر نجمی، نویسنده و مورخ درباره این باورها در دوران قاجاریه می نویسد: «در زمان صدارت میرزا حسین خان سپهسالار در دارالخلافه ناصری، جمعی دراویش شیّاد، رمّال نیرنگ باز، جفّار خدعه گر و چرب دست و کلک زن، دکّان هایی می گشودند و خلایق خالی از ذهن و سرخورده را برای کارگشایی و کارراه اندازی و رهایی از بدبیاری و بدبختی، به دامگاه های خود می کشاندند. این جماعت جاهل رنگ کن، سرمایه اصلی شان نیرنگ بازی، ترفند و شیّادی بود. و گاهی دختران بی خریدار و ترشیده و در خانه پدر و مادرمانده، زن های هوودار، دلدادگان حسرت کشیده و بی پول و زنان طرف بی مهری شوهر قرارگرفته را به سمت خود می کشیدند...»
منبع: newsfun.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب