وقتی اقتصاد بزرگ ترین چالش است
فرشته احمدی با اشاره به لاغر شدن فرهنگ، بزرگ ترین چالش فرهنگ را مسائل اقتصادی خواند و اظهار داشت: این مساله منجر به تزریق نگاه سطحی و گذرا به فرهنگ و ادب شده است.
این داستان نویس و منتقد ادبی در گفت و گو با ایسنا درباره وضعیت مدیریت فرهنگی در دولت های یازدهم و دوازدهم اظهار نمود: اگر بخواهیم کوتاه مدت به این مساله نگاه نماییم یعنی چهار سال به چهار سال و هشت سال به هشت سال، باید دقیق تر و با جزییات بیشتری صحبت نماییم و با مثال پیش برویم. اما اتفاقی که برای صنعت نشر گذشته از دید حاکم بر ادبیات، افتاده این است که در بخش اقتصادی با گرانی وحشتناک کاغذ و بی میلی ناشران برای چاپ کتاب های معمول و کم فروش و هجوم ناشران به سمت کتاب هایی که از فروشش مطمئن باشند، مواجه هستیم که این مساله منجر به تزریق نگاه سطحی و گذرا به فرهنگ و ادب شده است.
او با تاکید بر اینکه بزرگ ترین چالش ما در زمینه فرهنگ، چالش اقتصادی می باشد، اظهار داشت: با هر ناشری که صحبت کنید، می بینید که در یکی دو سال اخیر به زور دارند از پس مشکلات اقتصادی و حل مسائل درونی شان برمی آیند. هیچگاه کتاب برای مردم جزء کالاهای ضروری شان محسوب نمی شد و قشر خاصی حاضر بودند از خیر یک سری چیزهای ضروری بگذرند و کتاب بخرند اما الان قیمت کتاب ها آن قدر عجیب و غریب شده و از جانب دیگر سبد کالاهای مردم هم دارد روز به روز از کالاهای اساسی خالی می شود حالا چه رسد به کتاب. یعنی مسئله اقتصادی در اواخر دولت دوازدهم آن قدر پررنگ شد که همه چیز را تحت شعاع خود قرار داد.
احمدی در ادامه اظهار داشت: سالهای زیادی است که فرهنگ ما روز به روز کوچک تر و لاغرتر شده و نهادی از آن حمایت نکرده است و یا اینکه نهادها قدرت شان برای پشتیبانی از فرهنگ و ادبیات کمتر شده و کمتر توانسته اند کاری برای آن انجام دهند. در دهه ۷۰ چند جایزه ادبی وجود داشت و الان چند جایزه وجود دارد؟ آن زمان چند مجله فرهنگی وجود داشت و الان چندتا مجله ادبی داریم؟ در آن دوران چند نشست نقد و بررسی کتاب برگزار می شد و الان چقدر است؟ منظورم یکی دو سال کرونازده نیست، بلکه قبل از آنست. کافی است لیست تعطیلی جوایز را دربیاوریم و ببینیم دلایلش چه بوده است. من فکر می کنم اینکه نگاه مان را به چهار سال و هشت سال منحصر نماییم و ببینیم چه اتفاقی افتاده، خوب نیست و باید به بازه زمانی بیشتری نگاه نماییم.
نویسنده «هیولاهای خانگی»، «سارای همه» و «پری فراموشی» با اشاره به اینکه از دهه ۷۰ تا کنون باید وضعیت حوزه فرهنگ و ادب بررسی شود، اظهار داشت: باید ببینیم انگیزه ای که اهالی فرهنگ برای حضور در صحنه های عمومی داشتند، چه بوده و چه اتفاقی برای این تعامل افتاده است. همانطور که گفتم یکی از این آیتم ها، تعداد جوایز ادبی و حذف همه آنها است که پاسخ شفافی برای حذف شان وجود نداشت. باید پرسید چرا این اتفاق افتاد؟ پاسخ به اینکه چرا اجازه برگزاری به جوایز ادبی که تعدادشان هم زیاد نبود، داده نشد، پاسخ بسیاری از چیزها را می دهد. نیازی هم نیست که خیلی به این هشت سال بپردازیم. هر اتفاقی که در این هشت سال افتاد مانند هشت سال قبلش بود، چند کتاب مجوز گرفتند، برخی لغو مجوز شدند، چند کتاب باردیگر مجوز گرفتند. این آیتم ها برای اینکه دیدگاه روشنی به ما بدهد، کافی نیست.
او اضافه کرد: فکر می کنم نگاه اقتصادی خیلی تأثیرگذار بوده و هست، ناشران اقتصادی نگاه می کنند و سودآوری برای شان مهم می باشد، سبد کالای مردم از کتاب خالی شده و این ها موضوع درجه یکی است که به فرهنگ و ادبیات مان لطمه می زند. البته این مساله برگرفته از شرایط فعلی کشور و تورم عجیب و غریبی است که تا حالا سابقه نداشته است.
فرشته احمدی اشاره کرد: اصل ماجرا این است که نگاه مسئولان با نگاه درگیران این بخش خیلی متفاوت می باشد. نمی دانم این آشتی چگونه به وجود می آید؟ چگونه می توان درباره اش صحبت کرد؟ و چطور پل ارتباطی بین آنها برقرار کرد؟ نمی دانم در دولت آینده با این پیش فرضی که وزیر ارشاد اعلام نمود و همه در تعجب ماندند و با چنین برنامه ای مقرر است چه پیش بیاید. به نظر نمی رسد آینده خیلی روشنی در انتظار ما باشد، به هر حال اوضاع بهتر از این نخواهد شد و بدتر شدنش هم به قضیه اقتصادی و سخت گیری های شدیدتری که ممکنست اعمال کنند، مربوط می شود.
این کتاب فروش درباره حمایت هایی که در قالب طرح های فصلی کتاب انجام شده و پشتیبانی از فرهنگ در دوران کرونا نیز اظهار داشت: در دوسال اخیر که همه طرح ها مصادف بود با کرونا و وضیت بد فروش در همه زمینه ها. در طرح ها مردم به خاطر تخفیفی که شامل حال شان می شود، استقبال می کنند و در صفحه های مجازی آدم احساس می کند ناشران و کتاب فروشان تحرکی در این ایام دارند. باتوجه به اینکه کتاب فروشی ما در این طرح ها شرکت نکرده، نمی دانم چقدر واقعیت دارد و چقدر موثر است. اما مهم ترین اتفاقی که افتاد اعلام و پیامک های دائمی و تکراری بود که برای ما می آمد بعنوان پشتیبانی از بنگاه های لطمه دیده فرهنگی و دعوت برای ثبت نام و درخواست وام که کسی نتوانست ثبت نامی انجام دهد. اعمال ریاکارانه ای که فقط اعلام می شد که ما داریم کاری را انجام می دهیم اما هزار سنگ پیش پای آدم ها می اندازند که این کار انجام نشود برای اینکه توان انجامش را ندارند. مقرر است وام های با بهره کم و پرداخت طولانی مدت به بنگاه لطمه دیده از کرونا اختصاص دهند اما از هرکدام از همکارانم که پرسیم هیچ کدام موفق نشده بودند یعنی سایت طوری برنامه ریزی شده که نتوانید ثبت نام نمایید. حتی اتحادیه ناشران هم نامه ای نوشته که مشکل از کجاست. این مساله شبیه بسیاری از اتفاق های دیگری است که می افتد. یعنی وعده و وعیدهایی داده می شود در صورتیکه امکان انجام آنرا ندارند؛ یعنی توان و بودجه این را که از بنگاه های لطمه دیده از کرونا حمایت کنند ندارند اما می خواهند این ژست را بگیرند که داریم کاری انجام می دهیم در صورتیکه در عمل هیچ گاه صورت نمی گیرد و یا شرایطی می گذارند که کسی واجد آن شرایط نیست.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب