انتقادهای صریح حسن دادشکر
به گزارش مجله سرگرمی، حسن دادشکر، طرح واگذاری کتابخانه های کانون را به نهاد کتابخانه های کشور بزرگترین اشتباه مسؤلان فرهنگی می داند و از خدا می خواهد که نوری به دل این مسؤلان بتاباند تا از اجرای این طرح منصرف شوند.
این هنرمند که از اوایل جوانی خود بعنوان مربی در کانون مشغول به کار بوده و بعدتر هم مدیریت مرکز تئاتر و تئاتر عروسکی آنرا بر عهده داشته است، با انتقاد از مطرح شدن طرح واگذاری کتابخانه های کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به نهاد کتابخانه های کشور می گوید: به جای از بین بردن یا ادغام مراکزی مانند کانون، برای کودکان و نوجوانان سیستان و بلوچستان، کرمان، ایلام و... که در کپر درس می خوانند، فکری کنید و اتفاقا برایشان مراکزی مانند کانون بسازید. اگر واقعا به فکر پیشرفت این کشور و تأمین آینده فرزندان آن هستید، راه حلش این است، نه این که کانون را از بین ببرید.
وی در گفت وگویی با ایسنا توضیح کاملی در رابطه با شیوه عملکرد کانون پرورش فکری می دهد و این مرکز را مهم ترین مرکز پرورش کودکان و نوجوانان ایرانی می داند و مخالفت صریح خویش را با واگذاری کتابخانه های کانون بیان می کند.
دادشکر که چندی قبل تحت عمل جراحی قرار گرفت، با وجود ملاحظه ای که برای حفظ سلامتی خود دارد و از مکالمات تلفنی طولانی مدت می پرهیزد، همین که نام کانون را می آوریم، در گفت وگویی مبسوط تمام دغدغه ها، دل نگرانی ها و افسوس های خویش را برای کانون بیان می کند و البته گوشه چشمی هم به تلویزیون، آموزش وپرورش و شهرداری دارد.
کتابخانه های کانون که یک کتابخانه خشک و خالی نیست
او با تأکید بر نقش مهم و یگانه کانون در پرورش نسل های متعدد ادامه می دهد: کسانی که دنبال اجرای طرح واگذاری کتابخانه های کانون به نهاد کتابخانه های کشور هستند، هیچ شناختی از کانون و کارهای فرهنگی آن ندارند. اگر کانون را دانشگاه کودک و نوجوان بنامیم، آشنایی با کتاب و کتاب خوانی، تنها یکی از اهداف اساسی آن از آغاز شکل گیری این مرکز بوده است ولی مسئله اینجاست که کتابخانه های کانون فقط مکانی برای کتاب خواندن یا امانت دادن کتاب نبوده اند، بلکه در این کتابخانه ها بیشتر از ۲۰ فعالیت فرهنگی به انجام می رسد.
او تاکید می کند: کانون با کارهای فرهنگی و هنری خود کانون شده و کتابخانه های آن یک کتابخانه خشک و خالی نبوده اند. بلکه فضایی برای تحلیل داستان، تحلیل شخصیت، آموزش نقاشی، فیلمسازی، تئاتر، سفال، روزنامه دیواری و... بسیاری کارهای دیگر بوده اند و هنرجویان با شرکت در این دوره ها بتدریج استعداد خویش را محک می زدند و بیشتر از هر چیزی به خودیاری و خودباوری می رسیدند، می آموختند به شخصیت خود تکیه کنند و همکاری جمعی را فرا می گرفتند. در محیط کتابخانه برایشان موسیقی کلاسیک و انمیشین پخش می شد. هر ماه پدران و مادران به کانون دعوت می شدند و در جریان کارهای فرزندان خود قرار می گرفتند. ازاین رو عنوان پرورش فکری کودکان و نوجوانان واقعا برازنده کانون بود و همه این امکانات مجانی در اختیار هنرجویان گذاشته می شد.
بهترین امکانات را به مجانی در اختیار بچه ها می گذاشتند
دادشکر با اشاره به امکاناتی که در سالهای قبل از انقلاب در اختیار کانون قرار می گرفت، یادآوری می کند: در آن دوره مهم ترین فیلمسازان جهان به جشنواره کانون دعوت می شدند و پس از اکران فیلم هایشان با هنرجویان جلسه پرسش و پاسخ داشتند. یعنی یک نوجوان یا کودک می توانست از مهم ترین فیلمسازان جهان سوال بپرسد. فکرش را بکنید همین فضا چقدر به او اعتماد به نفس می داد و چقدر مهارت پرسشگری را در او بالا می برد. تمام کتابخانه های کانون در اقصی نقاط ایران آپارات هایی برای نمایش فیلم و انیمشین داشتند و بهترین ابراز نقاشی در اختیارشان بود. دوربین های گران قیمتی که آن زمان ۸ هزار تومان قیمت داشت، بدون هیچ ضامن و سه جلدی در اختیار کودکان و نوجوانان قرار می گرفت تا فیلمسازی را تجربه کنند. و این در حالیست که حتی برای عضویت هم شهریه ای از بچه ها نمی گرفتند.
دادشکر با انتقاد از کم کاری آموزش وپرورش در پرداختن به امور پرورشی می افزاید: آنچه در کانون رخ می داد، به معنای واقعی، پرورش بود چیزی که سال هاست در آموزش وپرورش ما غایب است. هدف کانون، تربیت هنرمند نبود بلکه هدف آن بود که هنرجویان به صورت غیرمستقیم با درام، تضاد، جمله سازی و... آشنا گردند و مهارت های زندگی همچون حرف زدن در جمع، کار گروهی، قصه نویسی، خاطره گویی و... به دست بیاورند. آنان در دل این آموزش ها به خودباوری و اتکا به خود می رسیدند و می آموختند فردی مفید باشند.
هیچ بچه ای در کانون بازخواست نمی شد
او ادامه می دهد: هیچ بچه ای در کانون بازخواست نمی شد که چرا تکالیف خویش را به درستی انجام نداده است. مربیان کانون در نهایت مهربانی و با تاکید بر اصول روانشناسی، خصوصیت های هنرجویان را بررسی و نقاط ضعف شان را از راه بازی و به صورت غیرمستقیم برطرف می کردند.
دادشکر با بیان دیگر خصوصیت های مثبت کانون می افزاید: ساختمان های کانون هم متناسب با اقلیم هر منطقه بود و هم متناسب با گروه سنی کودک و نوجوان. کانون اولین مکانی بود که کتابخانه های سیار و ماشین سیار تئاتر را اوایل دهه ۵۰ راه اندازی نمود و همه این فعالیت ها به صورت فشرده به دورترین روستاها برده می شد و کودکان و نوجوانان مناطق مختلف از هنر نمایش بهره مند می شدند. جالب است که در یکی از دولت های قبلی در یکی از برنامه های تئاتری، وزیر وقت ارشاد گفت نخستین ماشین سیار را فعال کرده ایم که همان جا هم تذکر دادم نخستین ماشین سیار نمایش را کانون وارد کرده است.
کانون را به ادامه تحصیل در خارج از کشور ترجیح دادم
این کارگردان پیشکسوت با یادآوری حضور هنرمندان شناخته شده در کانون اضافه می کند: کانون بهترین هنرمندان را دور هم جمع می کرد. مربی کانون باید درجه یک می بود، عاشق کودکان و شغل خود. زمانی که مربی تئاتر بودم، بارها سرزده به کلاس ما می آمدند. مرتب برایمان دوره های آموزشی تکمیلی برگزار می کردند. یعنی مربی هم همچون هنرجویان به حال خود رها نمی شد و همواره در فکر ارتقای دانش و تجربه آنان بودند. ما نسلی را ساختیم و عمری را سپری کردیم و خوشحالم که ۴۰ سال در چنین مکانی فعالیت نموده ام.
دادشکر یادآوری می کند: زمانی که از دانشکده فارغ التحصیل شده بودم، قصد داشتم برای ادامه تحصیل به خارج از کشور بروم ولی چون در همان دوران با کانون همکاری داشتم، محیط و شیوه آموزشی آن آنچنان به روز و دلچسب و کارآمد بود که ماندنی شدم. در آن مقطع ما مربیان کانون در جلسات هفتگی که با حضور روانشناس و دیگر مربیان برگزار می شد، در فضایی همفکرانه مشکلات خویش را مطرح و تحلیل می کردیم.
آقایان آنچه را زاییده اید، بزرگ کنید، بعد سراغ زاییده های قبلی بروید
او با اشاره به برخی اظهارنظرها در رابطه با مسائل اقتصادی کانون ادامه می دهد: شنیده ایم آقایان گفته اند کانون درآمدزا نیست. مگر کانون بقالی است که درآمدزا باشد؟ یک نفر باید به این دوستان بگوید، اگر از جای دیگری پول کم می آورید و می خواهید بابت نفس کشیدن از مردم پول بگیرید، چرا پای کانون را وسط می کشید؟ فرهنگ سازی هزینه دارد و نتیجه اش ۴۰ سال بعد معلوم می شود. چرا همه جای دنیا بهترین امکانات مال مدارس است. ما که در مدارس مان فضایی برای پرروش کودکان و نوجوان نداریم. چرا همین یک کانون را که به این امور توجه دارد، گرفتار دردسر می کنید. به جای این طرح های خام، بودجه آنرا ارتقا بدهید تا بتواند چند فیلم سینمایی با کیفیت برای کودکان و نوجوانان بسازد. دو سالن تئاتر اضافه و نمایش های خوب تولید نماید. یک هزارم بودجه هایی را که در جاهای دیگر حیف و میل می شود، به کانون اختصاص بدهید. بعد ببینید چه می کند! کانون یک موسسه غیرانتفاعی نیست که اگر پولی درنیاورد، آنرا تعطیل کنید! بلکه باید به آن بودجه بدهید تا نسل بعدی را بسازد، نسلی وطن پرست که برای پیشرفت کشورش تلاش کند. آقایان آنچه را زاییده اید، بزرگ کنید. بعد سراغ زاییده های قبلی بروید!
این هنرمند پیشکسوت تئاتر کودک متذکر می شود: هم اکنون تمام مدیران کانون در همه استان ها، محلی هستند، کسانی که پس از انقلاب به شاکله کانون اضافه شده اند، اکثرا بسیجی و جبهه رفته اند، اگر کانون بد بود، گزارش می دادند.
کانون بهترین هنرهای محلی ما را زنده کرد
او با اشاره به پرورش تعدادی از هنرمندان سرشناس کشورمان در کانون می افزاید: آقایانی که این ایده ها را مطرح می کنند، بروند سابقه کانون را بخوانند، ببینند چه کسانی در این مرکز فعال بوده اند، خود من از فاطمه معتمدآریا تا اکبر عبدی شاگردانم بوده اند، ایرج طهماسب و حمید جبلی که در کار خود استاد هستند تا حسین علیزاده و علی اکبر صادقی و احمدرضا احمدی و هنگامه مفید و مرضیه برومند و... من بعنوان مربی امثال فاطمه معتدآریا یا اکبر عبدی را به سمت بازیگری سوق ندادم، آنان پس از حضور در این دوره ها بود که استعداد خویش را کشف کردند. همین آقای حسین علیزاده که هنرمند سرشناس موسیقی ماست، گروهی در کانون داشت، که با بچه ها موسیقی نواحی مختلف کشورمان را احیا می کردند، کانون بهترین هنرهای ما را احیا می کرد. بچه ها عروسک های محلی اقلیم های مختلف را می ساختند و با سازهای محلی کار می کردند. وقتی تلویزیون ما سازهای محلی را که هنوز در روستاهای ما نواخته می شود، نشان نمی دهد، چرا اجازه نمی دهید کانون کار خویش را انجام بدهد. اینها بد است؟ خیانت است؟ بعد می گویید تهاجم فرهنگی. وقتی جایی برای پرداختن به فرهنگ خودمان نمی گذارید، ناراحت نشوید اگر فرزندان مان به سمت فرهنگ بیگانه کشیده شوند.
چرا مدام کانون را مثل فوتبال پاس می دهید؟!
دادشکر خطاب به کسانی که این طرح را مطرح کرده اند، می گوید: اگر کتابخانه ها را از کانون بگیرید، دیگر چه می ماند برایش؟ شما می توانید کارهای کانون را انجام بدهید؟! مسئله فقط امانت دادن کتاب نیست. مسئله ارتباط فرهنگی بین کودکان و نوجوانان در همه استان هاست. با گرفتن کتابخانه های کانون راه به جایی نمی برید، تمام کسانی که در کانون بعنوان مربی با هنرجو حضور داشته اند، تجربیات خویش را در مهدهای کودک، موسسات خصوصی و هر مکان دیگری که مشغول به کار هستند، اشاعه می دهند. کانون مدام درحال تکثیر است، جایی است که همه جای دنیا آنرا می شناسند. کشورهایی که ما را برای اجرای تئاترهایمان دعوت می کردند، عاشق چشم و ابرویمان که نبودند، کانون را می شناختند. نمی گویم کانون سراسر نقطه قوت دارد ولی ضعف هایش در مقابل مزایایش هیچ است و متاسفم این مرکز با این عملکرد درخشان مانند توپ فوتبال مدام پاس داده می شود و در این پاس کاری ها مدام به آن لگد می زنند.
به جای این طرح ها علت مهاجرت جوانان را بررسی کنید
او اجرای طرح واگذاری کتابخانه های کانون را به نهاد کتابخانه های کشور بزرگ ترین اشتباه مسؤلان فرهنگی می داند و می افزاید: این طرح چه به اشتباه مطرح شده باشد و چه از روی تعمدی، در هر صورت، تیشه زدن به ریشه فرهنگی ایران است و سبب می شود باز هم داشته های بیشتری را از دست بدهیم. از خدا می خواهم به دل آنان که این طرح را پیشنهاد کرده اند، نوری بتاباند که از این تصمیم دست بردارند و با حمایت بیشتر از کانون، به فرزندان میهن مان که آینده سازان این کشور هستند، خدمت کنند.
دادشکر در بخش پایانی سخنان خود انتقادهای خویش را متوجه تلویزیون و شهرداری می کند و می گوید: در وضعیتی که تلویزیون ما ملغمه ای شده از دورهمی و عمو پورنگ و خندوانه و هیچ برنامه مناسبی برای کودکان و نوجوانان نمی سازد، چرا فضاهایی مانند کانون را از بین می برید؟! به جای پیشنهاد این طرح و ایده ها، دلایل مهاجرت جوانان را بررسی کنید، کمی به تلویزیون و برنامه های آن توجه کنید، جایی که قبلا هنرمندانی مانند میرباقری و علی حاتمی و... در آن فعالیت می کردند.
او اضافه می کند: اگر کانون جای بدی است، چرا با توجه به این همه مانع ۵۰ سال دوام آورده است. متاسفانه در کشور ما خیلی چیزها سر جای خودش نیست.
حسن دادشکر سخنان خویش را این گونه به پایان می رساند: ما کشورمان را دوست داریم. شخصا برای کانون می میرم. ادامه تحصیلم را در خارج از کشور را رها کردم تا در کانون فعالیت کنم. خوشحالم در این کار سر سوزنی کم فروشی نکردم. امیدوارم مسؤلان سخنان ما را با حُسن نیت گوش کنند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب