چرا غول چراغ جادو برای انتخابات ثبت نام كرد؟
به گزارش مجله سرگرمی «یکی پرونده داشت، یکی کلید، گفتم این کشور یه جو غیرت می خواد. گفتم شاید به دردش بخوره. ۴۰ سال حکومت کردن، اومدم خدمت کنم. من عاشق کشورمم.» این حرف ها را هدفش از شرکت در انتخابات عنوان می کند و شناسنامه اش را مقابل دوربین رسانه ها بالا می برد.
شرایط نسبت به چهار سال پیش بهتر بود و رفتار و تیپ های غیرمتعارف کمتر دیده شدند اما عده ای پای ثابت بودند و سال جاری هم مثل دوره های قبل با تیپ شخصیتی خاص خودشان ظاهر شدند؛ با موهای بلند، کفن پوش، کروات زده، داش مشدی یا با ظاهر غول چراغ جادو!
امسال ۵۹۲ نفر برای کاندیداتوری انتخابات ریاست جمهوری سیزدهم نام نویسی کردند. این در شرایطی است که سال ۱۳۹۶ در مجموع ۱۶۳۶ نفر ثبت نام کرده بودند.
در این دوره هم مثل دوره های قبل برخی افراد برای چندمین بار ثبت نام کردند و از این که هر بار توسط شورای نگهبان رد می شوند، شاکی بودند. مطابق قانون اساسی، رئیس جمهوری دومین مقام کشور بشمار می رود و کاندیدای این سِمَت به سوابق مدیریتی بالا نیاز دارد. اما چرا این افراد با وجود آنکه می دانند از جانب شورای نگهبان تایید صلاحیت نمی شوند اصرار به ثبت نام برای کسب جایگاه دومین مقام کشور می کنند؟
ایسنا، این مورد را از سه منظر جامعه شناسی ارتباطات، جامعه شناسی سیاسی و روانشناسی بررسی نموده و مورد تحلیل قرار داده است.
حمید شکری خانقاه - جامعه شناس ارتباطات - در اینباره معتقد است: «از لحاظ قانونی سهم هر فردی در جامعه محفوظ است و می تواند کاندیدای ریاست جمهوری شود اما به این معنا نیست که هر فردی و با هر سطح تحصیلات و پیشینه ای به خودش اجازه اعلام کاندیداتوری بدهد. در واقع درک نادرستی از این قانون و عملکرد اشتباه رسانه ها در تبیین و شفاف سازی فضای انتخابات و ریاست جمهوری وجود دارد. درست است که حضور همه افراد در انتخابات یک حقیقت است اما رسانه ها باید در نظر بگیرند به این معنا نیست که هر فردی در هر جایگاهی و بدون دانش کافی می تواند در حوزه سیاست و انتخابات شرکت نماید.»
او به نقش رسانه ها در این حوزه اشاره می کند: «این امر نشان داده است رسانه ها در نقش اصلی خود که روشنگری جامعه است به درستی عمل نکرده اند. بنابراین بسیاری کاندیدای جایگاه ریاست جمهوری می شوند. «من هم می خواهم رئیس جمهور شوم» نشان دهنده این است که افراد درک درستی از جایگاه ریاست جمهوری ندارند. رسانه ها نه تنها در این امر به آگاهی بخشیدن و شفافیت جامعه کمک نکرده اند بلکه با هدف دریاف کلیک و لایک بیشتر، افرادی را که شایستگی کافی ندارند برجسته می کنند. مصاحبه با این افراد هم به قصد خنده و سرگرمی برای جامعه است. به عبارتی رسانه ها با برجسته کردن افرادی که شایستگی کافی ندارند لودگی را در جامعه ترویج می دهند. آنقدر که کاندیداهای دروغین در انتخابات برجسته می شوند، کاندیداهای واقعی برجسته نمی شوند و زمانی که کاندیداهای اصلی نتوانند حرفشان را از راه رسانه ها مطرح کنند، حرف هایشان را در در شبکه های اجتماعی می زنند. رسانه باید برای برجسته سازی حقیقت ها و تحول در جامعه ایفای نقش کند نه آنکه جایگاه ریاست جمهوری را با نشان دادن افرادی که شایستگی کافی ندارند تنزل دهد و اسباب خنده جامعه شود. ازاین رو باید جلوی انتشار مطالب و تصاویر در رابطه با این مورد گرفته شود. من فکر می کنم تنزل جایگاه ریاست جمهوری در ابعاد مختلف توسط برخی رسانه های غیرحرفه ای همچنان سر جای خود باقی است و برخی رسانه ها در این عرصه بشدت غیرحرفه ای عمل می کنند. این در شرایطی است که در کشورهای دیگر به ندرت دیده می شود اخبار در ارتباط با شومن هایی که کاندیدای نهادی مثل ریاست جمهوری هستند منتشر شود. در واقع انتشار عکس و صحبت های کاندیداتورهای دروغین، مسخره کردن جایگاه نخستین مقام اجرایی کشور است.»
نویسنده کتاب برنامه ریزی راهبردی ارتباطی درباره کاهش کاندیداتورهای دروغین در این دوره از انتخابات ریاست جمهوری به ایسنا می گوید: «با توسعه شبکه های اجتماعی دانش مردم بالا رفته است. امروزه تلفن همراه در اختیار همه افراد قرار دارد و دیده اند حضور افراد غیرموجه در دوره های قبلی انتخابات اسباب خنده شان را فراهم نموده است و به عقیده من چنین موضوعی در کاهش حضور این افراد بی تأثیر نبوده است. از طرفی کرونا و محدودیت های کرونایی تأثیر بسزایی در کاهش حضور کاندیداتورهای دروغین داشته است. افراد در دوره های قبلی از برخی شهرستان ها به تهران می آمدند و در این دوره نتوانستند خودشان را به علت کرونا به محل ثبت نام انتخابات ریاست جمهوری برسانند. نباید فراموش نماییم که شاید مردم تحت تأثیر شرایط اقتصادی، شکاف های سیاسی و مسائل دیگر، انگیزه چندانی هم برای ثبت نام نداشتند. به عبارتی جنب و جوش مردمی نسبت به مباحث سیاسی مختل شده است.»
شکری خانقاه همینطور درباره مشارکت بالای شخصیت های سیاسی در این دوره از انتخابات توضیح می دهد: «باید انگیزه های حضور این افراد را بررسی کرد. وقتی درباره کاندیداتورها مطالعه می کردم متوجه شدم انگیزه ها متفاوت می باشد. به عبارتی کاندیداتوری، تریبون و شرایطی برای آنان فراهم می آورد تا صحبت کنند و حرفشان را بزنند. عده ای دیگر هم با این کار قد و قامت خویش را در سطح ریاست جمهوری بالا می برند تا بتوانند به موقعیت های مدیریتی دیگری دست یابند. برخی دیگر هم به قول خودشان آمده اند تا تکلیفشان را ادا کنند. نمی دانم افرادی که خودشان هم می دانند مقبولیت و محبوبیت کافی ندارند چطور اعلام کاندیداتوری می کنند.»
اما محمد سالار کسرایی - دکترای جامعه شناسی سیاسی - معتقد است: «جامعه ایران به لحاظ فرهنگی همچنان قدرتمند است و رفتارهای نابهنجار چندانی ندارد. از طرفی نباید توقع داشته باشیم در جامعه ای با مشکلات بسیار و در سطوح مختلف، رفتارهای نابهنجار نبینیم. من فکر می کنم در جایی که حداقلی از آداب دموکراسی دیده می شود هر کسی هم می تواند در انتخابات ریاست جمهوری ثبت نام کند ازاین رو شاید جای تعجب نباشد که این امکان و حق برای هر فردی وجود داشته باشد. اما رفتار مردم در این حوزه می تواند علل متفاوتی از منظر جامعه شناختی داشته باشد. نخستین دلیل، مشکلات مختلف جامعه مثل فقر، بیکاری، تورم و مشکلات دیگر است که سازمان سیاسی جامعه آنطور که باید قادر به حل آن نبوده است. خیلی از مشکلات به هم پیوند خورده اند و بعضی از آنها هم از سطح بحران عبور کرده اند. ازاین رو وقتی جامعه می بیند سازمان سیاسی قادر به حل مشکلات نیست، شاید عجیب هم نباشد که فردی از سطح پایین برای انتخابات ریاست جمهوری اعلام حضور کند بدون آنکه متوجه باشد حضورش مبین اعلان و نمایش است. نکته دیگر در اینباره بی اعتمادی سیاسی است که به آن توجه نمی گردد. جامعه، نسبت به سیاست مدارانی که برای حل مشکلات برگزیده و نتیجه ای ندیده بی اعتماد شده است. ازاین رو مجموعه ای از عوامل مختلفی که شاید شمردن آنها وقت زیادی ببرد، دست به دست هم داده اند تا نوعی بی اعتمادی سیاسی شکل بگیرد و باعث رفتار غیرهنجارمند در این حوزه شود. بنابراین افراد با اشکال، سطوح و ادعاهای مختلف وارد حوزه انتخابات می شوند و با وجود آنکه می دانند جایگاهی در این امر ندارند اما باز هم برای اعلان عمومی وارد میدان می شوند.»
این دانشیار جامعه شناسی به مبحث مهم دیگری هم اشاره می کند: «نباید فراموش نماییم در جوامعی که نهادمندی سیاسی یعنی احزاب قدرتمند و دارای پایگاه اجتماعی وجود ندارند، کاندیداهای اصلی ریاست جمهوری هم اصلا مشخص نیستند و امکان دارد افراد مختلف در کوران حوادث ظاهر شوند چونکه احزاب قوی جامعه مدنی پشت چنین موردی وجود ندارند و این مورد برای جامعه ای که می خواهد انتخابات ریاست جمهوری برگزار کند اما کاندیداهای ریاست جمهوری آن تا آخرین روز ثبت نام مشخص نیستند، روی خوشی ندارد. نداشتن نهادهای قدرتمند سیاسی، گزینش افراد و روانه کردن آنان برای انتخاب عمومی به ناهنجاری های سیاسی دامن زده است.»
کسرایی برای بازگرداندن اعتماد به مردم سفارش می کند: «بازگرداندن اعتماد به جامعه نیازمند سلسه فعالیتهای گسترده ای است و شاید نتوان با تجویز کوتاهی گفت اگر سیاستمداران چنین کاری انجام دهند بطور قطع فردا شاهد اتفاقات خوبی هستیم. جامعه ما مشکلات عدیده ای دارد و کنترل این مشکلات می تواند اعتماد را به جامعه برگرداند. ما در سطح اعتماد اجتماعی و سیاسی گرفتار خدشه قابل توجهی شدیم و نیازمند سلسه اقداماتی هستیم تا ثبات و پایداری را به جامعه برگردانیم. جامعه ایران هم اکنون گرفتار مشکلات عدیده و تودرتویی است که حل آن بسیار دشوار است و باید منتظر رفتارهای نابهنجاری هم باشیم.»
سیما فردوسی - روانشناس - هم در اینباره معتقد است: «افرادی که با پوشش نامتعارف و عجیب برای ثبت نام در انتخابات حاضر می شوند، اغلب افرادی هستند که تمایل دارند دیده شوند و مورد توجه قرار بگیرند. شاید بعضی از این افراد در دوران کودکی با کمبودهایی مواجه بوده اند و هم اکنون فکر می کنند بدین سان می توانند خودی نشان دهند. این افراد قاعدتا باید بدانند که به لحاظ اجتماعی نمی توانند گزینه مناسبی برای جایگاه ریاست جمهوری باشند اما تلاش می کنند به هر شکلی که شده خودی نشان دهند چونکه یکی از جاهایی که می توانند به هدفشان دست یابند صحنه انتخابات کشور است و کسی هم مانع کارشان نمی گردد. البته امکان دارد عده ای دیگر هم دوست داشته باشند به این وسیله آشوب به پا کنند و فکر می کنند اگر از این طریق مبادرت به خودنمایی کنند امکان دارد منجر به درگیری شود و خوشحال هم می شوند که به این شیوه مورد توجه قرار گرفته اند. در واقع چنین میدانی جایی برای ابراز وجود خودشان است. دلیل دیگری که این افراد به چنین روشی برای ثبت نام انتخابات رجوع می کنند نشان دادن مخالفت خود نسبت به وضع موجود کشور است. کسی که با کروات به وزارت کشور می آید می خواهد بگوید به دنبال نگاه خاص یا پوشش خاصی است در حالیکه همه ما می دانیم کروات - درست یا غلط - پوشش عرف جامعه ما محسوب نمی گردد. البته امکان دارد افرادی که با پوشش عجیب و غریب برای انتخابات حاضر می شوند چنین رفتاری را به شیوه تقلیدی از جوامع دیگر کپی کرده باشند.»
این روانشناس درباره نحوه مواجهه رسانه ها با چنین افرادی که تشنه توجهند، به ایسنا می گوید: «چون این مورد جنبه اجتماعی دارد ازاین رو رسانه ها هم باید آنان را نادیده می گرفتند چون هر برخوردی با این افراد امکان دارد منجر به درگیری شود و شاید این مورد خواسته بعضی از همین افراد باشد چونکه با نزدیک شدن به انتخابات طبیعی است که افراد به شیوه های مختلف طرز تفکر یا مخالفت خویش را نشان دهند و خودشان را مطرح کنند بنابراین این افراد نباید چندان جدی گرفته شوند یا با آنان وارد بحث و جدل شد. باید به آرامی از این کنارشان عبور کرد.»
فردوسی همینطور درباره حضور کودکان در برنامه های انتخاباتی یا حین ثبت نام کاندیداها معتقد است: «همه می دانیم که کودکان حق رای ندارند ازاین رو چرا باید پای آنان به دنیای سیاست باز شود؟ به عقیده من اصرار به حضور کودکان در این امر هم نوعی جبهه مخالفت ورزی با وضع موجود است و برای کودکان صدمه هایی به همراه دارد که والدین آنان باید پاسخگو باشند.»
منبع: newsfun.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب