مخاطب می تواند همراه بازیگر خیال پردازی کند داستانی از تنهایی و طغیان
مجله سرگرمی: کارگردان نمایش کارمای شقایق دیواری ضمن اشاره به دشواری ها و ضرورتهای نمایش تک پرسوناژ از امکان خیال پردازی تماشاگران در این نمایش گفت.
فرشید قلی پور کارگردان نمایش «کارمای شقایق دیواری» که این شب ها در تماشاخانه هیلاج روی صحنه رفته است در گفتگو با خبرنگار مهر در ارتباط با موضوع این نمایش توضیح داد: نمایش ما درباره ی آدمی زندانی در انفرادی است که گرفتار خیال پردازی و داستان سرایی برای خود می شود. این خیال پردازی به حدی می رسد که خودش هم آنرا باور می کند و درنتیجه این باور، مسیر نگرشش و نگاهش به زندگی تغییر می کند تا جایی که در انتها نمایش دست به یک طغیان بطورکامل غیرمنتظره می زند. وی ادامه داد: نوشتن نمایشنامه را در سال ۹۹ انجام دادم. موضوع نمایش های تک پرسوناژ که مبتنی بر مونولوگ های بلند هستند برای من همیشه جذاب بوده است، نمونه های خوب خارجی ای که خوانده بودم یا آثار مشابهی که نویسندگان بزرگ ایرانی نوشته بودند برایم جالب بود و دوست داشتم در این زمینه خودم را محک بزنم.
تنهایی دستمایه ای برای ماهیت این نمایش بود
وی افزود: نمایشنامه طی چندین بازنویسی که از همان سال ۹۹ تا امروز انجام شد، به نتیجه ای رسید که حال روی صحنه رفته است. علاوه بر این که از لحاظ نویسندگی تلاش کردم خودم را ملزم کنم که با یک کاراکتر بتوان بشکلی حرف زد که تماشاگر نه خسته شود و نه حوصله اش سر برود، این افت وخیزهای دراماتیک و گره گشایی هایی که به شکل کلاسیک در هر نمایشنامه ای باید وجود داشته باشد برایم مهم بود. همین طور می خواستم حس آمیزی های مختلفی وجود داشته باشد تا تماشاگر مجاب و تشویق شود نمایش را تا پایان دنبال کند و پس نزند. اما به لحاظ محتوا و ماهیت داخلی اثر، از دید من این که هر آدمی در تنهایی خودش چقدر تنهاست و این که این تنهایی چقدر می تواند به او کمک نماید یا به زندگی اش سمت وسویی دیگر بدهد، دستمایه ای بود که می خواستم با آن هم آویزی داشته باشم. نتیجه اش همین نمایشی شد که حال روی صحنه است. قلی پور ضمن اشاره به مراحل ساخت این اثر بیان نمود: تلاش کردم با عنایت به شناختی که از خودم در بازیگری داشتم این نمایش را بشکلی بنویسم که بتوانم خودم بازی اش کنم و متن را بر اساس توانایی هایم بنویسم. آن شناخت از خودم سبب شد کمی ریسک و جسارت این کار را پیدا کنم. اوایل فقط نمایش را به شکل معمولی برای دوستان اطرافم می خواندم و واکنششان را می سنجیدم و می دیدم آنرا دوست دارند و تا پایان دنبال می کنند. بعد در چند جشنواره نمایشنامه خوانی شرکت کردم، اما تلاش کردم نمایشنامه خوانی را خیلی نزدیک به اجرا انجام دهم یعنی یک میزانسن محدود همراه با طراحی لباس داشته باشم. خوشبختانه آنجا هم دیدم کار جواب می دهد و از طرف دوستان و تماشاگران برای هر ۲ اجرا بازخوردهای خوبی گرفتم.
تماشاگر هم می تواند مثل شخصیت فضا را تخیل کند
کارگردان نمایش «کارمای شقایق دیواری» ضمن اشاره به طراحی لباس در این نمایش اظهار داشت: برایم مهم بود که لباس در عین این که رساننده این پیام باشد که این فرد یک زندانی است، از کلیشه دور باشد. کوشیدیم ساختار را تغییر دهیم و از ۲ بافت پارچه برای لباس استفاده کردیم. یک ترکیب سرمه ای ساده و یک ترکیب راه راه زرد و سرمه ای که هم وجه آزاد بودن این آدم را نشان میدهد و هم وجه در بند بودنش را. در بحث طراحی صحنه در عمل به سوی حذف همه عناصر صحنه رفتیم. داشتن یک سلول انفرادی با فضای مرسوم و چیزهایی که در نگاه اول به ذهن متبادر می شود نخستین گام است، اما از آنجا که ماهیت نمایش بر خیال پردازی این فرد زندانی است یعنی کسی که همه چیز را در ذهنش تصویر می کند، در طراحی صحنه همه عناصر را آگاهانه حذف کردیم تا همان گونه که او همه چیز را تصور می کند، تماشاگر هم بتواند با روایت او فضا را تخیل کند. قلی پور درباره ی نقش موسیقی در این نمایش اظهار نمود: این نمایش صحنه به صحنه پیش می رود و در هر صحنه یک ماه جلو می رویم؛ یعنی طی یک بازه زمانی یک ساله، حضور این فرد را در سلول انفرادی می شنویم. موسیقی استفاده شده در این کار علاوه بر این که باید بعنوان موسیقی متن، معرفی کننده فضای کار باشد، کاربرد دیگری هم دارد، این کاربرد ۲ وجه داشت و به وجود آوردنش سخت بود. به این نتیجه رسیدیم که موسیقی بین صحنه ها علاوه بر این که باید کامل کننده فضای صحنه قبل باشد، باید ورودی و معرفی کننده کلیت فضای صحنه بعد هم باشد. ازاین رو نوشتن موسیقی با چنین نگاهی پیش رفت و تنظیم شد. او در آخر ابراز کرد: بطور معمول در برخورد مخاطب با نمایشنامه های تک پرسوناژ مبتنی بر مونولوگ، امکان دارد تماشاگر ابتدا نگران باشد که مقرر است برای مدت طولانی یک مونولوگ را ببیند. هرچند نمایش تک پرسوناژ است و من نویسنده، کارگردان و بازیگر اثر هستم اما یک تیم ۲۶ نفره پشت کار حضور دارد؛ بچه هایی که همگی ایده پردازی کرده اند تا آن دلزدگی یا خستگی تماشاگر اتفاق نیفتد.
نمایش «کارمای شقایق دیواری» از ۹ تا ۳۰ آذر در تماشاخانه هیلاج روی صحنه می رود. عوامل اصلی این نمایش عبارتند از نویسنده و کارگردان: فرشید قلی پور، تهیه کنندگان: آرام محضری و سعید ذهنی و بازیگر: فرشید قلی پور. در خلاصه داستان این نمایش آمده است: وقتی یک زندانی انفرادی، عاشق یک زندانی انفرادی دیگر می شود. به اجمال، یک ترکیب سرمه ای ساده و یک ترکیب راه راه زرد و سرمه ای که هم وجه آزاد بودن این آدم را نشان میدهد و هم وجه در بند بودنش را. داشتن یک سلول انفرادی با فضای مرسوم و چیزهایی که در نگاه اول به ذهن متبادر می شود قدم نخست است، اما از آنجائیکه ماهیت نمایش بر خیال پردازی این فرد زندانی است یعنی کسی که همه چیز را در ذهنش تصویر می کند، در طراحی صحنه همه عناصر را آگاهانه حذف کردیم تا همان گونه که او همه چیز را تصور می کند، تماشاگر هم بتواند با روایت او فضا را تخیل کند. موسیقی استفاده شده در این کار علاوه بر اینکه باید به عنوان موسیقی متن، معرفی کننده فضای کار باشد، کاربرد دیگری هم دارد، این کاربرد ۲ وجه داشت و به وجود آوردنش سخت بود.
منبع: مجله سرگرمی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب