یادداشت،
به احترام نام مادران شهدا روایت یک سفر و یک دلتنگی
به گزارش مجله سرگرمی، مازندران در تقویم رسمی کشور ما، سیزدهم جمادی الآخر که هم زمان با سالروز وفات حضرت امّ البنین(س) قرار گرفته است، بعنوان «روز تکریم مادران و همسران شهدا» نام گذاری شده؛ روزی که نه یک مناسبت ساده، بلکه مجالی برای یادآوری ستون هایی از ایثار و صبوری است که این سرزمین بر شانه های آنان استوار مانده است.
حجت الاسلام نیما ارزانی استاد حوزه و دانشگاه بمناسبت سالرروز تکریم از مادران شهدا در یادداشتی که در اختیار ایسنا گذاشته است، نوشت: من سال هاست که در این روز، چه در اوج شلوغی ها و چه در سکون روزمرگی ها، عادت دارم به دیدار مادران و همسران شهدای تنکابن، شهری که سال ها در آن سکونت داشته ام، بروم؛ عادتی که برای من نه یک وظیفه، بلکه یک نیاز روحی است. دیدار با مادرانی که هرکدام گنجینه ای از حماسه، صبر، سوختن و ساختن اند؛ مادرانی چون مادر شهید شیرودی، مادر شهیدان ابراهیمی، گلگون، حیدری، کاظمی الموتی، حسن زاده و مادر جاویدالاثر داود واعظی؛ هر دیدار با این زنان بزرگ، برایم مثل قدم زدن در تاریخ زنده این کشور است حیف که دیگر هیچ کدام در بین ما نیستند و عطر حضورشان را محروم شده ایم.
در همه این سال ها، یک همراه همیشه پای ثابت این دیدارها بود: حاجیه زهرا قربان شیرودی؛ خواهری دلسوخته برای شهید علی اکبر شیرودی و همسری وفادار برای شهید شعبانعلی خدابخشی؛ او زنی بود که روح بزرگش در کالبدی خسته اما مقاوم جای گرفته بود. زنی با زخم های شیمیایی بر تن، اما با قامتی افراشته در ایمان، صبوری و تواضع. هیچگاه ندیدم گلایه کند؛ برعکس، شوق دیدار مادران شهدا چنان در نگاهش موج می زد که گویی با همان رفت وآمدها نفس تازه می کرد. حتی بیماری مزمنی که از روزهای جنگ یادگار مانده بود، نتوانست شعله حضورش را خاموش کند؛ او همیشه می آمد و پابه پا همراه من می شد.
در یکی از همین سفرهای معنوی، سجاد صادقی، دوست نزدیکم و فرزند بزرگ حاجیه زهرا، نیز همراه ما شد. این دفعه مقصد ما تهران بود تا از آن جا به دعوت سردار الله کرم، پدر شهید حاجی بابا و مادر شهید پیچک، راهی کرمانشاه شویم و در منطقه بازی دراز، سالگرد شهادت قهرمان ملی هوانیروز، شهید علی اکبر قربان شیرودی را گرامی بداریم؛ قهرمانی که نامش با شجاعت، ایثار و غیرت ایرانی در هم تنیده است.
هفتم اردیبهشت ۱۳۹۱ بود. من، حاجیه زهرا و سجاد به صحن جناب احمد بن اسحاق اشعری قمی واقع در سرپل ذهاب رسیدیم؛ عالمی بزرگ و راوی برجسته قرن سوم هجری که محضر چند امام بزرگوار را درک کرده بود. (جناب احمد بن اسحاق اشعری قمی در زمان حیات با برکتش امام جواد(ع)، امام هادی(ع)، امام حسن عسکری(ع) و امام زمان (عج) را درک و با مصاحبت این حضرات روایاتی نیز نقل نموده است.) در هوایی گرم و آفتابی، زیر سایه گنبد و حجره های کهن، منتظر پیوستن آقای فتح الله حسینی، نماینده مردم سرپل ذهاب، ایستاده بودیم تا بعد از آن راهی ارتفاعات بازی دراز شویم.
درحال نماز بودم که حاجیه زهرا با عجله تماس گرفت: «حاج نیما، سریع بیا جلوی ورودی خانم ها.» من و سجاد با وجود گرمای طاقت فرسای آن روز خودمان را رساندیم. مادری سالخورده با چهره ای گشاده، قامتی کوتاه اما استوار، و چشم هایی پر از نور و صلابت، به ما نگاه می کرد؛ زنی که گرچه سالهای خیلی از عمرش گذشته بود، اما در نگاهش شوری جوانه می زد. سلام کردم و او با لحنی آمیخته به مهر و طنازی مادرانه روبه حاجیه زهرا کرد و اظهار داشت: «این همون آقا نیماست؟ پسرم این حاج زهرا نگذاشت من دو رکعت نماز بخوانم از بس اظهار داشت که تا شما را ببینم!»(خندید)
مدتی بعد که صحبت بالا گرفت، خویش را معرفی کرد: من کبری اسلامی علی آبادی هستم؛ مادر شهید غلامعلی پیچک؛ همانی که دست امام را در جماران بوسید و با دعای ایشان راهی غرب شد و دشمنان داخلی و بعثی را از منطقه پاک کرد. آن لحظه احساس کردم در مقابل بانویی ایستاده ام که خود تاریخ است؛ نه تاریخ نوشته شده، بلکه تاریخ زیسته شده.
با اشتیاق پرسیدم: شهید پیچک با شهید شیرودی هم خاطره داشتند؟
اظهار داشت: غلامعلی وقتی فرمانده غرب بود، چند بار به تهران آمد؛ یک دفعه برای دیدار امام(ره) و بارهای دیگر برای ماموریت یا مرخصی. هر بار هم که می آمد، از شیرودی می گفت؛ از دلیرمردی اش، از نترس بودنش، از این که چگونه مثل کوه پشت نیروهایش می ایستاد. من فقط می دانستم شیرودی ارتشی ای است که عشق به امام را در دل دارد و پسرم همیشه به وجود چنین فرماندهانی دلگرم بود.
پرسیدم: چه دلیلی سبب شده تا در این گرما خودتان را به اینجا برسانید؟
لبخند زد و اظهار داشت: اصلاً حال آمدن نداشتم؛ اما آقای الله کرم زنگ زد که خواهر شهید شیرودی و پدر شهید حاجی بابا می آیند، گفتم من هم می آیم. اما راستش فقط برای دیدن خانم شیرودی آمدم! و سریع اظهار داشت: اما ایشان از لحظه ای که من و دید احوالپرسی کردیم میگه بزار آقانیما بیاد و همگی خندیدیم. فضا از صمیمیت و شوخی های مادرانه روشن شد.
چند دقیقه بعد، پدر شهید حاجی بابا، سردار سعید قاسمی، سردار الله کرم و آقای حسینی رسیدند و باهم سوار اتوبوس شدیم. مقصد: روستای شهید حاجی بابا؛ کنار جاده، مزار ساده ای قرار داشت؛ تنها بخش کوچکی از پیکر شهید در آن جا دفن شده بود و بخش دیگر در بهشت زهرای تهران آرام گرفته بود. در کنار سنگ قبری سفید و کوتاه، نرده ای ساده و بنری کوچک نصب شده بود؛ می شد فهمید اینجا جایگاه مردی بزرگ است، اما با همان سادگی و بی پیرایگی که همیشه نشانه حقیقیِ عظمت است.
کنار آن مزار حال عجیبی داشتم؛ گویی زمین زیر پایمان با خاطرات جنگ نفس می کشید. فاتحه ای خواندیم و پدر شهید چند خاطره شیرین و تلخ بازگو کرد. روستاییان، بمحض دیدن او، از هر طرف آمدند: یکی با پارچ دوغ محلی، دیگری با پسته کوهی، آن یکی با ظرفی ساده اما پر از محبت. مردمانی صاف، میهمان نواز و بی تکلف؛ درست شبیه همین خاک که همیشه با صداقت و صلابت شناخته می شود.
پدر شهید با همان سادگی کنار مردم نشست، با آنان خوش وبش کرد و تقدیر کرد. او نیز از رزمندگان دفاع مقدس بود؛ سربازی بی آلایش که معنویت و آرامشی خاص در نگاهش موج می زد.
آن روز، محفل من، حاجیه زهرا و مادر شهید پیچک گرم تر از همیشه بود. از خاطره گفتیم، از شهدا، از روزهایی که بوی آسمان می داد. عکس یادگاری گرفتیم و در دل، آن روز را با مهر ثبت کردیم. بدون شک یکی از به یادماندنی ترین روزهای عمر من همان روز بود؛ روزی که نمی توان شیرینی اش را از ذهن پاک کرد.
سال ها گذشت؛ بیشتر از سیزده سال؛ ما هر اردیبهشت در منزل حاجیه زهرا در تنکابن جمع می شدیم و خاطرات آن روز را زنده می کردیم. اما امسال خانه او دیگر آن خانه سابق نبود؛ نه آن لبخند همیشگی بود و نه آن صفای میهمان نوازی؛ خانه سرد و خاموش شده؛ حتی دیوارها انگار عزادار صاحبش شده اند.
چند وقت پیش نیز خبر رسید که مادر شهید پیچک هم در بستر بیماری است و حال مساعدی ندارد. همین شد که در آستانه روز تکریم مادران و همسران شهدا، دل من باردیگر پرت شد به آن روزها؛ به آن همراهی ها، آن لبخندها، آن خانمهایی که هرکدام گوهری بی همتا بودند.
حال فقط می توان دعا کرد؛ دعا برای مادری صبور و بیمار، و طلب رحمت برای مادری که دیگر در بین ما نیست.
امید دارم خدای رحمان، روح بلند و بزرگ حاجیه زهرا قربان شیرودی را در این ایام معطر به یاد و نام حضرت زهرای مرضیه (س)، غریق رحمت و در جوار مادر مهربانش قرار دهد و به مادر شهید پیچک نیز شفای عاجل و آرامش قلب عطا فرماید.
منبع: مجله سرگرمی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب