نگاهی به سبب مرگ:
نامعلوم حفظ بقا در گذرگاه حرمت و اخلاق
به گزارش مجله سرگرمی، یک فعال رسانه به بهانه برگزیده شدن فیلم علت مرگ: نامعلوم در پانزدهمین جشن انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی یادداشتی نوشته و در آن به جنبه های مختلف این اثر سینمایی پرداخته است.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از مهر، فیلم سینمایی «علت مرگ: نامعلوم» به کارگردانی علی زرنگار در پانزدهمین جشن انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران تندیس بهترین فیلم نامه، بهترین کارگردانی و بهترین فیلم را از آن خود کرد و دیپلم افتخار بهترین بازیگر نقش اصلی و مکمل مرد را هم به دست آورد. به بهانه برگزیده شدن این فیلم در جشن منتقدان سینما علی رضایی فعال رسانه در یادداشتی به جنبه های مختلف این اثر سینمایی پرداخته است. در این یادداشت آمده است: «حفظ بقا در گذرگاه حرمت و اخلاق شب، جاده ای خاکستری، چراغ های لرزان یک خودرو فرسوده و هفت انسانی که هیچ کدام نمی دانند بامداد را چطور خواهند دید. فیلم «علت مرگ: نامعلوم» از همان اولین نما، تماشاچی را به سفری دعوت می کند که پایانش نه در مقصد جاده، که در اعماق روح آدمی و تلاشی فزاینده برای حفظ بقاست. علی زرنگار در اولین فیلم بلندش نشان میدهد که روایت ساده، اگر درست هدایت شود، می تواند هم جذاب باشد و هم پرسش برانگیز. او تعلیق را نه با حادثه های پرهیجان، بلکه با کشف تدریجی اضطراب مسافران در برخورد با اتفاقی غیرمنتظره و مرز بین اخلاق و بی اخلاقی، قضاوت و رعایت حرمت و کرامت انسانی می سازد. مرگی بی علت، جامعه ای بی پاسخ مرگ در فیلم زرنگار نه با صدای شلیک تیر می آید، نه با تصادف و خون بلکه ناگهانی و بی هیچ نشانه ای از راه می رسد درست مثل حقیقت هایی که هر روز بی صدا در اطرافمان می میرند. بی پاسخ ماندن تماسهای اورژانس، درنگ های بی حاصل و هراس جمعی مسافران، استعاره ای از جامعه ای است که حتی در مقابل خاموشی یک انسان هم شانه بالا می اندازد. این مضمون اجتماعی در دل فیلم نامه به خوبی نشسته است. نقطه قوت کارگردانی اینست که شعار نمی دهد و به تماشاچی فرصت می دهد از دل موقعیت به معنا برسد. نقطه ضعف داستان اما شخصیت هایی هستند که گاه بیشتر به تیپ های اجتماعی نزدیک می شوند تا کاراکترهایی با عمق روانی. جاده به مثابه استعاره ای از مسیر زندگی جاده در این فیلم بیشتر از یک مسیر خاکی است؛ استعاره ای از زندگی مشترک ما و راهی است که در راه زندگی طی می نماییم. جاده ای که بر آن حرکت می نماییم، گاهی در تاریکی، گاهی در سکوت و هر دم امکان دارد یکی از ما بیفتد بی آن که کسی علت را بداند. فیلم با هوشمندی، این جاده را به آینه ای بدل می کند که بی رحمانه بی اعتنایی ما به مرگ و زندگی را بازتاب می دهد. از منظر فنی، انسجام روایت جاده ای و محدود ماندن به یک موقعیت بسته، جسارت فیلمساز را نشان میدهد. این محدودیت جغرافیایی، باآنکه به ایجاد تعلیق کمک کرده اما در قسمتهایی هم سبب تکرار گفتگوها و کندی ضرباهنگ شده است. قاب های سرد، بازیهای خاموش فیلمبرداری داود ملک حسینی، با نورپردازی اندک و سایه های سنگین در نماهای شب جهان بسته ای می سازد که انگار هیچ راه گریزی از آن نیست. شخصیت ها در بین این قاب ها نه تنها به دنبال پاسخی برای مرگ، که به دنبال معنایی برای بودن خودشان هستند. بازی بانیپال شومون و علیرضا ثانی فر همچون زمزمه ای در تاریکی است؛ کم صدا، اما ماندگار. از نظر تکنیکی، استفاده از نور محدود در محیط ماشین و نور طبیعی در موقعیت های بیرونی، قاب های بسته و حتی لانگ شات های به جا، انتخابی حساب شده است که هم حس خفقان را تقویت می کند و هم از منظر زیبایی شناسی چشم گیر است تا جایی که جایزه بهترین فیلمبرداری جشنواره شانگهای را برای فیلم بهمراه آورد. بازیها هم با وجود سکوت های طولانی، به خوبی کنترل شده و از اغراق دور مانده اند. انتخاب موسیقی مینیمالیستی عیسی حبیب زاده و بهره برداری هوشمندانه از سکوت، سبب شده فضای معماگونه فیلم پررنگ تر شود. زنگ خطری برای امروز «علت مرگ: نامعلوم» بیشتر از آن که فیلمی در رابطه با مرگ باشد، روایتی از فراموشی زندگی است. فراموشی همدلی، فراموشی مسئولیت. زرنگار با اولین اثر بلندش نشان میدهد که گاهی لازم نیست شعار داد؛ کافی ست چراغی در جاده ای تاریک روشن کرد تا ببینیم کجا ایستاده ایم و چه بر سرمان آمده است. در مجموع، فیلم هم از نظر تصویری و هم صوتی با موضوعش هم افزاست و همین هماهنگی است که اثر را ماندگار می کند.
منبع: newsfun.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب