دو زن تصویری از تراژدی جنگ، مادرانگی و حافظه جمعی است
به گزارش مجله سرگرمی، بعد از اکران فیلم سینمایی دو زن به کارگردانی ویتوریو دیسکا، نشست نقد و بررسی این فیلم با حضور سحر عصرآزاد در خانه هنرمندان ایران برگزار گردید.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، ششصد و بیست و هفتمین برنامه از سری برنامه های سینماتک خانه هنرمندان ایران، دوشنبه ۳۰ تیر، به نمایش فیلم «دو زن» ساخته ویتوریو دسیکا (۱۹۶۰) اختصاص داشت. بعد از نمایش این فیلم، نشست نقد و بررسی آن با حضور سحر عصرآزاد (منتقد سینما) برگزار گردید. اجرای این برنامه برعهده سامان بیات بود. فیلم «دو زن» داستان مادری را روایت می کند که در تلاش است دختر نوجوانش را از نتایج جنگ جهانی دوم و ترس ویرانگر آن محافظت کند. عصرآزاد در این جلسه ضمن اشاره به ظرفیت ماندگار فیلم اظهار داشت: برای من جالب بود که فیلمی ساخته شده در سال ۱۹۶۰، هنوز هم پس از این همه سال، قابل کشف و ارتباط است. آثار دسیکا غالباً نگاهی مردانه دارند اما این فیلم از معدود تجربه های اوست که جهان زنانه، مادرانه و در عین حال تراژیک را با چنان عمقی به تصویر می کشد. وی ادامه داد: نکته مهم دیگر، بازی سوفیا لورن در این فیلم است. بسیاری اعتقاد دارند که حضور ستاره ای با چنین جذابیت و شمایلی می تواند روایت را تصنعی کند اما در این جا عکس آن اتفاق افتاده است. سوفیا لورن در چارچوب مادری که کشورش، بدنش و حیثیتش مورد تعرض واقع شده، بدل به نمادی از خود شهر رم می شود؛ یک نقش چندلایه، فراسوی شمایل همیشگی زنانه اش.
این منتقد سینما ضمن اشاره به صحنه های تاثیر گذار فیلم اظهار داشت: صحنه تجاوز از صحنه هایی بود که در زمان خودش بسیار بحث برانگیز بود. دسیکا با نهایت ظرافت و ایجاز، این سکانس را اجرا می کند اما تاثیر روانی آن تا پایان فیلم باقی می ماند. این که فیلم با نمایی از مادر و دختر در آغوش هم پایان می گیرد، نوعی مواجهه با پوچی، ناامیدی و تباهی جنگ است. عصرآزاد در جواب پرسشی در رابطه با عمق تاثیر این واقعه بر کاراکتر مادر یا دختر توضیح داد: فیلم عمدا مرز بین تاثیر این تراژدی بر مادر و دختر را از هم تفکیک نمی نماید. مادر به واسطه تجربه زیسته، بار مسئولیت و حس گناه درهم شکسته می شود؛ دختر نیز، درست در آستانه بلوغ، نخستین تجربه عشق و شکوفایی اش را با ویرانی مواجه می بیند. این ۲ شخصیت را میتوان استعاره ای از «جسم زن» و «خاک وطن» دانست که هر ۲ هم زمان مورد تجاوز قرار گرفته اند. او همینطور تصریح کرد: در لایه های زیرین فیلم، رگه هایی از نقد اجتماعی، مذهبی و حتی سیاسی هم دیده می شود. دسیکا، بدون افتادن در دام شعار، به خوبی نشان داده است که چطور ایمان، فقر، سیاست، تجاوز و باورهای مذهبی در بستری از جنگ در هم می تنند.
این منتقد سینما در قسمت دیگری از صحبت هایش به دوران تولید فیلم اشاره نمود و اظهار داشت: ساخت فیلمی در رابطه با تبعات جنگ جهانی دوم، حدود ۱۵ سال بعد از پایان آن، نشانه ای است از این که جامعه ایتالیا به نقطه ای از درک، رسوب و تحلیل آن فاجعه رسیده بود. بنابراین فیلم از واکنش عبور کرده و به یک روایت تحلیلی، شاعرانه و انسانی بدل شده است. در ادامه نشست، حاضران در سالن هم پرسش هایی در رابطه با وجه تمثیلی مادر و دختر، نقش دین و نهاد کلیسا، بازنمایی فقر و مفهوم تجاوز در جنگ مطرح نمودند. در پایان، فیلم «دو زن» نه فقط بعنوان اثری سینمایی، بلکه بعنوان سندی تاریخی از جنایات ناگفته در جنگ و تلاشی برای روایت زخم های جسمی، روحی و ملی به مخاطب معرفی شد؛ روایتی که امروز نیز، در سایه جنگ های تازه، همچنان زنده و ضروری می باشد.
منبع: مجله سرگرمی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب