حق ۷ میلیون فلسطینی برای بازگشت به خانه؛
فیلمساز فلسطینی: سینما حال ما را برای آینده ثبت می کند
به گزارش مجله سرگرمی، فیلم کوتاه جدید راکان مایاسی به نام کلید، در ژانر تهاجم به خانه، نمادی از حق مردم فلسطین برای بازگشت به سرزمین شان است.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از هالیوود ریپورتر، کلید، نمادی تاریخی است که مردم فلسطین از سال ۱۹۴۸ تا امروز از آن برای نشان دادن دیاسپورای خود استفاده کردند و در عین حال «کلید» عنوان فیلم کوتاهی است که راکان مایاسی در بیست و نهمین جشنواره «مدفیلم» به نمایش درآورد.
فیلم کوتاه درام مایاسی که در ژانر تهاجم به خانه ساخته شده با اقتباس از داستان کوتاهی از انور حامد شکل گرفته است و در باره خانواده ای اسراییلی است که از صدای مرموز و آزاردهنده ای رنج می برند. به آرامی برای مخاطب روشن می شود که این صدا، صدای کلید در قفل است. انگار یکی که کلید خانه را دارد، می خواهد از بیرون وارد خانه شود. این یک استعاره سیاسی واضح است، بخصوص برای کسانی مانند کارگردان مایاسی که همچون بیشتر از ۷ میلیون فلسطینی در تبعید به سر می برند.
مایاسی با هالیوود ریپورتر در رابطه با فیلم «کلید» و نقش سینمای فلسطین به دنبال جنگی که از ۷ اکتبر شروع شد و غزه را به نابودی کشاند، صحبت کرده است.
در این مصاحبه می خوانید:
در فیلم «کلید»، شما از دید یک کارگردان فلسطینی فیلم ساخته اید اما شخصیت ها اسراییلی هستند. این انتخاب دیدگاه از کجا آمده است؟
شخصیت هایی که به صدا واکنش نشان می دهند اسراییلی هستند، اما قهرمان اصلی نامرئی است؛ قهرمان اصلی صدای پشت در است، صدای کلید در قفل: حق فلسطینی ها برای بازگشت به خانه. من از این جنبه از داستان بسیار الهام گرفتم چونکه عناصر آن وسیله ای برای بازی با صدا و تصویر هستند.
فیلم کوتاه شما بر مبنای داستان کوتاهی به همین نام از انور حامد ساخته شده است. چه چیزی شما را به این مورد جلب کرد؟
من داشتم روی یک داستان کوتاه علمی تخیلی کار می کردم که با این داستان مواجه و مجذوبش شدم. چیزهای زیادی توجه من را به خود جلب کرد، همچون ژانر فانتزی-هیجانی، دیدگاه فلسطینی به شخصیت های اسراییلی، این حقیقت که صدای خارج از صفحه، پویایی محرک روایت است، ظرافت کل طرح، و مهم تر از همه، پیام اصلی … حق فلسطینیان برای بازگشت به خانه، به سرزمین خود که به روشی جدید و خلاقانه بیان می شود. همه این عناصر باعث شدند فوری با انور حامد تماس بگیرم تا امکان اقتباس از متن او را به دست آورم. به نظرم داستانی جسورانه است و من می خواستم آنرا به یک فیلم کوتاه جسورانه تبدیل کنم.
خشونت در این فیلم کوتاه تلویحی است اما نشان داده نمی گردد، حداکثر صدای شلیک گلوله است که شنیده می شود. ارجاع زیبایی شناختی شما در ساخت آن چه بوده است؟
در داستان اصلی بود. استفاده از اسلحه در جامعه اسراییل گسترده است، ازاین رو عنصر شگفت انگیزی نیست. خشونت در داستان و فیلم به تدریج و متناسب با نیاز دراماتیک برای افزایش تنش ایجاد می شود.
با توجه به این که «کلید» به زیر ژانر وحشت؛ ژانر تهاجم به خانه متعلق می باشد که اکثرا با مضامین سیاسی مرتبط می باشد، آیا زیبایی شناسی فیلم بر مبنای ماهیت پیام آن هدایت می شود؟
از نظر من و ۷ میلیون فلسطینی دیگر که در تبعید زندگی می کنند، اسراییل به ما اجازه بازگشت به سرزمین خودمان را نمی دهد. به نظر می آید ترس عمیقی از بازگشت ما وجود دارد. بنابراین، من آنرا تهاجم به خانه نمی دانم، بلکه بازگشت ساکنان اصلی می نامم. خود ایده گذاشتن کلید در قفل، چرخاندن آن و کوشش برای باز کردن یک گذرگاه، عمل بازگشت است، نه تهاجم. هیچ خشونتی در بازگشت به خانه وجود ندارد. برعکس، این راهی برای تهاجم به آگاهی شهرک نشینان است. فراموش نکنیم که کلید هم اکنون یک نماد تاریخی فلسطینی است، نماد حقی است که ما از سال ۱۹۴۸ مدعی آن هستیم.
خانواده اسراییلی برای امتحان کردن و خوابیدن و نادیده گرفتن صدای کلید، آرام بخش مصرف می کنند. این یک استعاره قدرتمند دیگر است.
یکی از مبحث های اصلی فیلم فراموشی است. جامعه اسراییل هیچ خاطره ای از رنج و حقوق فلسطینیان ندارد. این فراموشی با آشکار شدن طرح داستان «کلید» درک می شود. آرام بخش برای تقویت این ایده اضافه می شود، در حالیکه صدای شب است که در ضمیر ناخودآگاه پاره می شود.
به عنوان یک کارگردان فلسطینی، آیا فکر می کنید از ۷ اکتبر تابحال چیزی تغییر کرده است؟ چگونه می توانید تجربه خویش را بیان کنید؟
اولویت هم اکنون آتش بس است. من و همه فلسطینی هایی که می شناسم، از ۷ اکتبر آن قدر از نظر عاطفی و ذهنی درگیر اتفاقاتی که رخ داده بودیم که فرصتی برای فکرکردن در رابطه با چیز دیگری نداشته ایم. به یقین مدت هاست که صدای فلسطین در رسانه های اصلی فضایی برای شنیده شدن ندارد و ما می ترسیم که حتی در فضاهای مستقل، در تریبون های هنری، در جشنواره ها، این صدا خاموش شود، سانسور شود یا از حق بیان در ملا عام و در نهادهای اثرگذار محروم شود. امیدوارم این اتفاق نیفتد. از طرفی، به نظر می آید آگاهی بیشتری بوجود آمده و مردم بیشتر به مبحث فلسطین توجه نشان می دهند و علاقه دارند از حقوق ما حمایت کنند.
به نظر شما نقش سینما در روایت داستان فلسطین و فلسطینیان امروز چیست؟
سینما قدرتمند است. از خیلی از هنرها فراتر می رود چون یک تجربه سمعی و بصری قوی تر و کامل تری با خود می آورد. فیلمها ساخته می شوند تا بمانند و سینما این قابلیت را دارد که حال ما را برای آینده ثبت کند. ما فلسطینی ها از این نظر مستثنی نیستیم. فیلمهای فلسطینی بسیار مهمی هستند که صدای ما را به گوش جهانیان رسانده اند، چونکه سینما مثل یک مبحث خبری در تلویزیون نیست؛ بسیار متافیزیکی تر است و اساسا دربرگیری خلاقانه و عاطفی بیشتری دارد.
«مدفیلم» که برای تمرکز بر سینمای مستقل مدیترانه و خاورمیانه در ایتالیا برگزار می شود، بیست و نهمین دوره خویش را از ۹ تا ۱۹ نوامبر (۱۸ تا ۲۸ آبان) در رم برگزار کرد و این مصاحبه در همان زمان انجام شده است.
منبع: newsfun.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب