یادداشتی برای یك سریال؛
مینی سریال کره ای عدالت برای نوجوانان به دنبال چیست؟
به گزارش مجله سرگرمی، مینی سریال «عدالت برای نوجوانان» بین سریال های کره ای و سریال های درباره‌ی نوجوانان، موقعیت ممتازی دارد؛ سریالی که می تواند نمونه ای برای تولید اثری متناسب در ایران فرهنگ بومی شود.
محسن خیابانی در یادداشتی که آنرا در اختیار خبرگزاری ایسنا گذاشته، نوشته است:
هر ساله، فیلمها و سریال های زیادی برای نوجوانان یا در رابطه با نوجوانان ایجاد می شود. اغلب این آثار، نوجوانان را درگیر با روابط عاشقانه، مشکلات گروه همسالان و مدرسه، بحران هویت و مسائلی از این دست نشان می دهند. اما کمتر اثری در رابطه با نوجوانان بزهکار (به عنوان مبحث اصلی) سراغ داریم. شخصیت های اصلی مینی سریال ده قسمتی عدالت برای نوجوانان (Juvenile Justice) بزرگسال هستند و سریال اصولاً برای نوجوانان ساخته نشده اما از این جهت که هر یک یا دو قسمت آن به دادگاهی شدن یک یا چند نوجوان مجرم اختصاص دارد، به اثری متفاوت در رده‌ی فیلمهای درباره‌ی نوجوانان تبدیل گشته است.
سوال اصلی ای که از ابتدا تا انتهای سریال «عدالت برای نوجوانان»، ذهن بیننده را مشغول نگه می دارد، اینست که آیا باید به مجازات سخت نوجوانان مجرم پرداخت تا درس عبرتی برای سایرین بشوند یا تلاش دستگاه قضاوت باید بر درک هرچه بیشتر آنها باشد تا به اصلاحشان بیانجامد؟«عدالت برای نوجوانان» حتی بین سریال های کره ای از موقعیتی ممتاز برخوردار است، چون نه از موقعیت های مبتذل کمدی های رمانتیک کره ای بهره می برد و نه اساساً ربطی به درام های تاریخی این کشور دارد. حتی قرابتش با ژانر جنایی، سبب نشده دارای خشونت و برهنگی رادیکال فیلمها و سریال های جنایی کره ای باشد، البته خشونت کلامی و فیزیکی سریال به حدی هست که تماشایش برای افراد زیر ۱۸ سال، مناسب نباشد.
شخصیت اصلی سریال، قاضی زن میانسالی به نام شیم یون سوک است. در همان ده دقیقه ابتدایی قسمت اول، او را درحال مصاحبه می بینیم. وقتی مصاحبه گر از او می پرسد که چرا قاضی شدن در دادگاه نوجوانان را برگزیده است، جواب می دهد: چون از مجرم های نوجوان متنفرم! همین افتتاحیه‌ی جذاب به قلابی محکم تبدیل گشته و مخاطب را به دنبال درک هرچه بیشتر این شخصیت می کشاند. قاضی ای که ابتدا عبوس و شکست ناپذیر به نظر می آید، ولی هرچه پیش تر می رویم، به مهربانی هایش و صدمه پذیریش، بیشتر پی می بریم.
سوال اصلی ای که از ابتدا تا انتهای سریال، ذهن بیننده را مشغول نگه می دارد، اینست که آیا باید به مجازات سخت نوجوانان مجرم پرداخت تا درس عبرتی برای سایرین بشوند یا تلاش دستگاه قضاوت باید بر درک هرچه بیشتر آنها باشد تا به اصلاحشان بیانجامد؟ سازندگان از دادن پاسخی قطعی به این پرسش سر باز می زنند و بیشتر به تشریح پیچیدگی های برخورد با مجرمین نوجوان می پردازند. بدین منظور، مجرمین این سریال طیف وسیعی را در بر می گیرند که در یک سر این طیف، نوجوانانی داریم که با آگاهی به انجام شنیع ترین جنایت ها دست زده اند و در سوی دیگر نوجوانانی که بیشتر قربانی هستند تا هیولا.
سازندگان همینطور نه اختیار نوجوانان در انجام افعال مجرمانه شان را کتمان می کنند و نه از اهمیت تاثیر محیط و تربیت چشم می پوشند. برای همین حتی شرورترین شخصیت ها رگه هایی از صدمه پذیری و قربانی شدن نشان می دهند و از سوی دیگر، نوجوانان مظلوم، فاقد قوه‌ی اختیار و بی تقصیر، تصویر می شوند.
سریال از نظر فیلمنامه تا حد زیادی مینی مالیستی پیش می رود و وقت بیننده را با تعلیق های باسمه ای و سکانس های الکی طولانی شده، هدر نمی دهد. برای همین تمام پرونده ها، کمتر از دو قسمت از سریال را به خود اختصاص داده اند.
این سریال، توجه ویژه ای روی کارمندان دادگاه نوجوانان دارد و به هر یک به اندازه ای که نیاز بوده، پرداخته است، چنان که پرداخت منشی حامله، از یک تیپ فراتر نمی رود ولی قاضی ها به شخصیت های چندبعدی و عمیق تبدیل می شوند. تمرکز اصلی سریال هم، در واقع روی چالش های ذهنی و انگیزه های قاضی ها می چرخد، مخصوصاً شیم یون سوک. همینجا باید عملکرد خوب بازیگران سریال مخصوصاً کیم هه سو در نقش شخصیت اصلی را خاطرنشان شد. هه سو از نظر خصوصیت های فیزیکی و میمیک صورت، انتخاب مناسبی برای نقش بوده است. او به سادگی می تواند در یک سکانس هم بسیار موقر و جدی باشد و هم شکننده و صدمه پذیر.
«عدالت برای نوجوانان» سراغ موضوعی رفته که می تواند در کشورهای مختلف، متناسب با فرهنگ و چالش های آن جامعه، مورد توجه دست اندرکاران تولید فیلم و سریال قرار بگیرد. امیدوارم در کشور ما هم چنین سریال هایی ساخته بشود البته با تحقیقات مناسب، دراماتیک کردن درست وقایع و داشتن فضایی ایرانی-اسلامی.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب