امرداد فرشته نگهبان گیاهان
به گزارش مجله سرگرمی، اَمرداد، فرشته ای است که به حفظ گیتی و خوراک و گیاهان می پردازد و مردم در هفتمین روز پنجمین ماه سال به پیروی از این فرشته، امردادگان را به شور و شادی می گذراندند.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از ایسنا، در ایران باستان، برگزاری جشن با آیین های سنتی مختلف یکی از فرهنگ های مردم به شمار می آمد. جشن های دوازده گانه، از جشن هایی بودند که به مناسبت یکی شدن نام یکی از روزهای ماه با نام ماه برگزار می شدند. جشن اَمردادگان هم یکی از این جشن های دوازده گانه با نماد گل زنبق است. این جشن در هفتمین روز از پنجمین ماه سال که هر دو «اَمرداد» نام داشتند، برگزار می شد.
در دوران باستان و عصر ساسانی و بعد از آن، مردم در امردادگان به ستایش «امشاسپندِ نگهبان گیاهان» می پرداختند و با آداب و آیین هایی در دشت و فضای باز آنرا جشن می گرفتند. بعد از جشن، مردم آغاز به نیایش و پرستش خداوند می کردند که این نیایش ها امروزه در چارچوب متون اوستایی و متون پهلوی باقی مانده است.
در ایران باستان این جشن را به فرشته ای به نام «امشاسپند امرداد» نسبت می دادند که از مقربان درگاه اهورامزدا بود. در گاه شمار زرتشتی «امشاسپند امرداد» نماد جاودانگی و تندرستی است و بعنوان نماینده پاکی و آبادی زمین شناخته می شود و این فرشته، بیماری ها، زیان و گرسنگی را از بین می برد. ایرانی ها باستان هم به پیروی از این فرشته روز جشن امردادگان را به شور و شادی می گذارندند.
صدرالدین طاهری ـ عضو هیأت علمی دانشگاه هنر اصفهان ـ در گفتگو با ایسنا در سال ۱۳۹۸، در رابطه با جشن امردادگان اظهار داشته بود: «مانند همه ماه های دیگر، وقتی اسم روز و اسم ماه با هم یکسان شده و تلاقی پیدا می کنند آن روز، جشن ماهانه برگزار می شود؛ یعنی هفتم مرداد که امرداد نام دارد و ماه پنجم هم نامش امرداد است، جشن امردادگان برگزار می گردد. امرداد، امشاسپند نگهبان گیاهان بوده است و بی مرگی هم ارتباط ویژه ای با آن مبحث دارد؛ چون که ما سرسبزی و بی مرگی را در ارتباط با گیاهان می بینیم و حتی برخی از گیاهان مثل گیاه سرو که خزان ندارد را نماد جاودانگی می دانیم؛ از این نظر، امردادگان، جشنی است که برای بزرگداشت زندگی گیاهی و پوشش گیاهی کره زمین برگزار می شده. مردم در این روز به باغ ها و پردیس ها و کشتزارها می رفتند و در آنجا خدا را نیایش کرده و سفره ای از میوه های مختلف تابستان گسترانیده و آیین امردادگان را برپا می کردند.»
هاشم رضی در کتاب گاه شمار و جشن های ایران باستان آورده است: «امرداد نام ششمین و به عبارتی هفتمین و آخرین امشاسپندان است. این نام هم در اوستا، بخصوص سرودها، صفتی است برای اهورامزدا، به معنای مظهر زوال ناپذیری و پایندگی خداوند است. در جهان خاکی نگهبانی و سرپرستی گیاه و رستنی با او بوده است.»
ابوریحان هم در اینباره گفته است: «معنای مرداد آن است که مرگ و نیستی نداشته باشد و امرداد فرشته ای است که به حفظ گیتی و اقامه غذاها و داروهایی که اصل آن نبات است و مزیل جوع و ضرر و امراض هستند موکل است.»
همینطور خیام در نوروزنامه این چنین گفته است: «مردادماه یعنی خاک، داد خویش بداد از برها و میوهای پخته که در وی به کمال رسد و هم هوا در وی مانند غبار خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، برج اسد را باشد.»
جشن امردادگان در گاه شماری ایران باستان روز هفتم امرداد و در تقویم فعلی در سوم مرداد برگزار می گردد. دلیل این اختلاف زمان در تعابیری این چنین آورده شده است: این اختلاف زمان به علت تغییر سالشمار است. در زمان قدیم سال را به ۱۲ ماه و هر ماه را به ۳۰ روز تقسیم می کردند، ولی امروزه شش ماه اول سال ۳۱ روز و پنج ماه بعدی ۳۰ روز و آخرین ماه ۲۹ روز است. اگر سال کبیسه باشد ماه آخر هم ۳۰ روزه حساب می شود. به همین خاطر این جشن نسبت به تقویم قدیمی چهار روز زودتر، یعنی در سوم مرداد برگزار می گردد که در واقع همان روز هفتم مردادماه در دوران باستان است.
منبع: newsfun.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب