لطفا سقف شفاف سازی را بالاتر ببرید!
مجله سرگرمی: خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) - یادداشت روز
حسین هاشم پور
«هنرمندان كم نقل مجلس بودند، این روزها در اثر فهرست های رنگ و وارنگ دریافتی های هنرمندان زیر عنوان "شفاف سازی"، حسابی آگراندیسمان شده اند!
بازار تهمت ها و غیبت ها داغ داغ شده، غیر از اینها هنرمندان تئاتر می نالند بودجه ما كجا و بودجه از ما بهترون كجا، اهالی تجسمی گله دارند نمایشگاه ما چه كم از فیلم فلان كارگردان هم سن و سال ما دارد كه به او هر دو سه سال، میلیاردی می دهند به ما هزینه یك پوستر را هم دریغ می كنند و...
جامعه هنری سال هاست به "فاصله" دچار است، تصاویر دورهمی اساتید هنر به عكاسی سیاه و سفید برمی گردد و عصر كافه نشینی هنرمندان به عصر "نادری".... از این رو هفتم بهمن ۱۳۹۳ در یادداشتی نوشتم: " دو هنرمند در اقلیمی نگنجند"؛ این روزها اما این فهرست های عدد محور فاصله ها را بیشتر و بیشتر هم كرده است.
من هم معتقدم شفافیت شاهراه مبارزه با فساد است، اما دو نكته در این باره دارم:
اول: پول های گم شده با ارقام عجیب غریب سایر بخش ها را بی خیال شده و همه چهار چشمی چسبیده اند به چندر غاز فرهنگ و هنر، این شائبه را بوجود می آورد دست هایی در كار است تا در پروسه شفاف سازی نشانی اشتباه داده شود؛ شتاب وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در این باره هم برای همه تعجب برانگیز است، وقتی وزارت خانه های اقتصاد، صمت، نفت... این پا آن پا می كنند، انتشار این ارقام پیش روی نداری مردم فقط برای جامعه هنری هزینه تراشی مضاعف دارد؛ البته اهل هنر عادت دارند مرغ عزا و عروسی باشند اما كاش در این فقره هوشمندانه تر رفتار شود.
دوم: شفاف سازی های مالی ایده آل است، لیكن آنچه بیشتر به كار اهل فرهنگ و هنر می آید شفاف سازی هایی در زمینه قوانین داخلی، بخشنامه ها و آیین نامه هاست كه خط قرمزها و حدودها را برای هنرمندان ترسیم می كنند و هیچگاه منتشر نمی شوند!
در همین راستا، سی ام اردیبهشت ماه معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، نامه ای به مدیران كل موسیقی، تئاتر، تجسمی، مد و آموزش نوشت و از آنان خواست دستورالعمل های هر یك از شوراهای این معاونت را مورد بازنگری قرار دهند و برای تعامل هر چه بیشتر با اهل فرهنگ، افزایش مشاركتِ متخصصان و بهبود فضای هنر، آیین نامه ها را به روز كنند.
افسوس این نامه مهم آنچنان كه باید دیده نشد و اهمیت شفاف سازی در این زمینه زیرساختی در محاق تیترهای هیجانی پولی و مالی ماند.
اینكه یك اثر نمایشی با چه متر و معیاری توقیف می شود، فلان نقاشی از روی دیوار گالری پایین می آید و چرا آقای موزیسین ممنوع الكار می گردد را هیچكس غیر از چند عضو شوراها نمی داند.
مثلا چند سال پیش می گفتند متن بهرام بیضایی را نمی توان به صحنه برد، این روزها شایعه است متن های غلامحسین ساعدی، عباس نعلبندیان... را مجوز نمی دهند، آیا این ها سلیقه افراد است یا بندهای آیین نامه ها؟!
در فصل خوب شفاف سازی نمی توان باغچه این شوراهای دور از دسترس هنرمندان را بیل زد؟!
چندی پیش گفت وگوی چهره صاحب نظری مانند آقای محمدرضا خاكی را خواندم كه می اظهار داشت: "هیچ گاه آیین نامه شورای ارزشیابی را ندیده است!"
اگر قانون انتشار و دسترسی آزاد به اطلاعات برای جامعه هنری درست تبیین شود حتما سقف مطالبات، انتشار كمك های مالی به همكاران نخواهد بود.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب