فیلم های فجر ۳۶ در نگاه منتقدان
تنهایی پر هیاهو، میلاد كی مرام با امیر قدیمی رو به جلو برداشت
مجله سرگرمی: شاهین شجری كهن منتقد سینما معتقد می باشد كه فیلم سینمایی امیر شروعی خوب برای كارگردان جوانش و قدمی رو به جلو برای بازیگر اصلی آن است.
به گزارش مجله سرگرمی به نقل از مهر، شاهین شجری كهن منتقد سینما طی یادداشتی به نقد و بررسی فیلم سینمایی «امیر» به كارگردانی نیما اقلیما پرداخت.در این یادداشت می خوانیم: «امیر» تنها نماینده سینمای هنری در جشنواره فیلم فجر است و جزو معدود فیلم های امسال كه می توان درباره وجوه بصری و دلالت های فلسفی و معنایی یك قاب یا دیالوگش به بحث و تحلیل نشست. فیلم با تمام انرژی و موجودیتش روی شخصیت اصلی داستان (با بازی چشمگیر میلاد كی مرام) متمركز است و همان نسبتی را با او برقرار می كند كه مثلاً «سامورایی» ملویل با شخصیت آلن دلون دارد. فیلمی فكر شده كه دغدغه انسانی دارد و اخلاقیات معاصر و مناسبات آدم های جامعه امروز را بر بستری دراماتیك واكاوی می كند.«امیر» قصه اش را با حوصله تعریف می كند و شخصیت هایش را در مسیر موقعیت های گذرایی كه یكی بعد از دیگری تعریف می شوند كم كم به تكامل می رساند. شخصیت ها همگی درگیر وضعیت هایی بحرانی هستند و با صدمه هایی كه به هم می رسانند درگیرند. رازها، دروغ ها، سرخوردگی ها و رؤیاهای این آدم ها پشت سكوت شان پنهان شده، ولی در نهایت همگی زخم خورده و خسته اند و رستگاری را جستجو می كنند، گرچه هیچگاه یاد نگرفته اند كه در این مسیر همسو شوند و راه یكدیگر را باز كنند. در واقع هر یك از این آدم ها می خواهد به تنهایی و با دور زدن دیگران و با استفاده از هوش و منفعت طلبی و سیاست فردی، به رستگاری برسد اما عملاً زندگی آنها چنان در هم آمیخته كه هیچ یك نمی تواند با عبور از نفر روبرویش به فرجامی خوش برسد. افسوس كه آموختن این نكته ساده برای آدم های گیرافتاده در این جامعه بسته و سرد و غبارزده آسان نیست.ساختار بصری فیلم كاملاً فكر شده طراحی شده و هر پلان با پلان های قبل و بعدش وحدت ارگانیك دارد، طوری كه نوعی انسجام بصری را در بافت تصویری فیلم می توان دید. فیلمبرداری با استقرار دقیق دوربین در نقاط نامتعارف و انتخاب زوایای دور از زاویه دید معمول چشم ناظر، حال و هوای متفاوتی به فیلم داده و شیوه اندازه بندی هر قاب هم عامدانه از فرم طبیعی خارج شده تا فضاهای خالی اطراف هر شخصیت، سلطه فضا و معماری را بازتاب دهد. شهر با آن هیبت هیولایی و ساختمان های سنگی و هوای غبارزده و آلوده اش، شخصیت های فیلم را احاطه كرده و سنگینی اش بر دنیای این آدم ها هر لحظه نفسگیرتر می گردد. در این چشم انداز تیره و دودگرفته، احتمال رستگاری هر لحظه كمتر می گردد و آدم ها در محاصره مانكن های یك شكل و بی هویت، با هر نفسی كه می كشند بیشتر از خود واقعی شان فاصله می گیرند.حذف واقعه یكی از مهمترین تمهیدهای كارگردان برای انتقال حس هولناك واقعیت به تماشاگر است و این تكنیك را در نمایش عناصر بصری هم به كار گرفته است. مثلاً بعضی اتفاق ها خارج از قاب روی می دهند و ما واكنش را در چهره بازیگر می بینیم. یا در همان ابتدای فیلم، زمانی وارد خانه پدری امیر می شویم كه بحران اصلی خاتمه یافته و فقط آثار دعوای شدید در فضا و اشیا و البته در آشفتگی شخصیت ها رسوب كرده است. در واقع با استفاده از این نشانه ها متوجه وقوع برخوردهایی م یشویم كه شاید تجسم و تخیل شان از تماشای نسخه واقعی هولناكتر باشد.بازی های فیلم همگی خوب اند ولی امیر فیلم میلاد كی مرام است؛ بازیگر جوانی كه در چند سال اخیر نشان داده قابلیت بالایی برای بازی در نقش های خاص دارد و از عهده بازی های سنگین و فیزیكی بر می آید. بازی كی مرام در «امیر» پیچیدگی هایی دارد كه باید در مجالی فراخ تر بررسی شود، ولی در حد یك اشاره می توان از مهارت وی در بازی سكوت یاد كرد. او تبحر خاصی در بازی با اعضای بدن دارد و در هر لحظه از هر سكانس بازی اش، متوجه فرم حركت و سكون اندامش و مثلاً شكل قرار گرفتنش در قاب هست. خیلی از احساس ها و افكار شخصیت امیر، بدون دیالوگ و صرفاً با تاكید بر عواطف پنهان در چهره و چشم های بازیگر منتقل می گردد و در نقاط عطف دراماتیك و بخصوص در لحظه های برون ریزی و انفجار، حركات او كنترل شده است. كی مرام برای خشم فروخورده شخصیت امیر و تنهایی و سرخوردگی اش در جهانی كه همه از او انتظار دارند كوه باشد معادل های ظریفی انتخاب كرده و حجم عظیمی از احساس ها و فكرها و تردیدها را در بازی اش بازتاب می دهد.«امیر» برای كارگردان جوانش شروعی خوب و برای بازیگر اصلی اش قدمی به جلوست.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب